De goeie man gaat stevig tekeer tegen alles wat met geloof, opvoeding en vermeende sekse typische zaken te maken heeft en wipt op dat terrein moeiteloos van verleden naar heden en terug. Ik bedoel Albinati, de schrijver van het boek, waarvan ik met toenemende lol de woorden in me opneem. Het lijkt een beetje op mopperen, is het niet, maar daarom toch direct al sympathieker. Heb een paar keer hardop moeten lachen vanavond. Wat raar genoemd mag worden bij het serieuze onderwerp, dat schijnbaar in het boek aan de orde komt. Bijv. over de eeuwige strijd, maar dan tussen aanhalingstekens, tussen de seksen en dat die eigenlijk altijd al in het voordeel van de vrouwen is uitgevallen. Iets wat tegenwoordig alleen pijnlijk duidelijk begint te worden.
Het is een boek, wat je aandacht vrgt. Knikkebollend er overheen gebogen zitten is zonde. Ik heb het vanavond sneller, dan ik me bedacht had, weer dichtgeslagen. Het boek heeft ook iets onhebbelijks. Het duwt me steeds weer terug in de tijd, rakelt mijn schooljaren op en het hele daar omheen gevouwen tijdsgewricht. De gouden tijden van de popmuziek, jongens met lange haren, het spijkergoed, het geaarzel rondom de seksuele vrijheid en blijheid, het incognito van de pubertijd, de opluchting als de schoolse tijd voorbij is en de teleurstelling dat de universiteit enkel meer lakens van hetzelfde pak te bieden had.
Het is een soort van 'met de neus op de feiten worden gedrukt'. Afgehandeld, opgeruimd en nu schaamteloos van de planken getrokken door iemand, waarvan ik in oktober nog geen weet had van zijn bestaan. Het komt zo dichtbij, dat afstand houden iets theoretisch wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten