Het is leuk, het is herkenbaar en ik ben nieuwsgierig naar de draai, die hij er aan het eind aan gaat geven. 'Leven en laten leven' van Hendrik Groen. Een zoetsappig 'En ze leefden nog lang en gelukkig.' past niet bij de stijl van het boek. Een onverhoopse werkelijke ipv gefingeerde dood van de hoofdpersoon is ook niet ws, want hij is ook de verteller. Dat er iets misgaat lijkt me voor de hand liggend. De vrg is alleen wat. In de opzet zie je al zoveel mogelijkheden in de coulissen staan, dat je bijna de neiging hebt om de beste man te adviseren zijn nieuwe leven op een andere manier te beginnen dan met een in scène gezette dood.
Ondertussen zijn de observaties van de hoofdpersoon over zijn jeugdidealen, het werkzame leven en zijn relatie erg herkenbaar. Er zal een deel van de mensheid zijn dat het echt beroerd treft en een deel dat het geluk aan zijn kant heeft, maar voor 80% of meer is het een min of meer herkenbare kopie van hun eigen bestaan. Hoe idealen of wensen door omstandigheden of erosie nooit gerealiseerd worden, hoe levens in een relatie meer en meer langs elkaar heengaan, je het wel constateert maar er niks aan doet/weet te doen. Ieder zich terugtrekt op zijn of haar eilandje.
Ook ik heb mijn leergeld wat dat betreft betaald en maak me geen illusies meer. Wij hebben ieder een behoorlijk eigen leven en hebben dingen die we gezamelijk doen. Punt is wel, dat we of tenminste ik, want ik heb dat niet geverifieerd, dat allang goed vinden en niet anders zou willen. Eigenlijk leeft Mariana zo al haar hele leven, maar daarover misschien een andere keer. Die manier van leven voorkomt een hoop ergernissen, die het genieten van de gezamelijke momenten zouden kunnen overschaduwen. Maar ja, dat bedenkt je je niet op je 20ste met je hoofd in de wolken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten