Het lichte deel van de dag loopt alweer op z'n eind. De avond dringt bijna, de honden willen voer en ik ... Ik wil een wijntje, voordat ik me in de strijd gooi met de honden. En een strijd is het in de avond. Ik laat ze dan al een tijdje niet meer vrij en dan heb je dus 3x iets van 25 kilo aan een lijn en dat wil niet altijd dezelfde kant op. Willen ze dat wel en is er een reden voor, dan wordt je ook niet blij. Al die kilo's gebundeld in aggressief enthousiasme ... Dan mag je oppassen. Voor je het weet ga je plat. Gelukkig heb ik dat vooralsnog kunnen voorkomen.
Ik zou meer controle willen. Het is wennen, nog steeds, al is het alleen bij het uitlaten van de honden, dat mijn buren niet op iets van een kilometer zitten in vogelvlucht. En niet één buur, maar een dorp vol. Bij vertrek en terugkeer is er dus de noodzaak van een zekere orde. Liefst aan de lijn en graag gezamelijk. Niet dat ik in de loop van de dag de deelnemers aan de ochtendwandeling een voor een zie binnen druppelen.
's Ochtends, bij het beklimmen van de westelijke heuvelpartij, begint het erop te lijken. Het lukt me al 'n week, ééntje dus(!!), om met de drie gezusters gezamelijk thuis te komen. Prada wordt ergens op de toppen aan de lijn geslagen. Rosa halverwege de afdaling. En tenslotte Mopke, die ondanks een neiging tot Oost-Indische doofheid uiteindelijk steeds weer naar mij toe komt om zich te laten aanlijnen.
In de avond aan de oostkant van de het dal ga ik dat nog niet proberen. Ik heb geen fantasie nodig om te weten wat gebeurt, als ik ze loskoppel van de lijnen. In een paar seconden is Prada over de beek heen en verdwenen samen met Lady en Bobby. Rosa en Mopke volgen onverwijld. En dan? Dan kan ik rustig gaan slapen of wat dan ook. Misschien dat de laatst vertrekkenden zich na een uur of wat melden. De kans dat de hele meute de nacht buiten blijft is groter. Dus, dat wordt zo weer trekken. Zij vooruit en ik terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten