Een week of wat dagen van 48, wat 72 uur en die verloren daadkracht gereanimeerd ... wat zou mijn leven er voor de Kerst anders uit kunnen zien. Huis af, ingericht en opgeruimd voor we naar Praag vertrekken om ons in de Kerstkitsch onder te dompelen. Boekenrek van idee omgezet in werkelijkheid. Dozen geleegd. Ruimte. Stimulans. Doorgaan. Opzwepen. Boven jezelf uitstijgen. Zoiets als met die HB-sigaret. Een verleidelijk beeld, dat trouw blijft terugkeren.
Tot aan het moment van de uitvoering kan ik er probleemloos in meegaan. Het volgende moment schiet de dop uit het ventiel en loopt het hele prachtige idee leeg. Zakt in elkaar tot een vormloze massa waarin vagelijk nog de contouren van het initiërende enthousiasme zijn te herkennen. Vanuit die platte, in elkaar gezakte positie ziet de wereld heel anders uit. Groot. Reusachtig. Ingewikkeld. Buiten bereik. Kortom bergachtig met beren. En dat terwijl je beter weet.
Dan moet je je eigenlijk bekennen, dat je het gehad hebt. Gehad hebt met na te streven doelen, te realiseren ideeën. Om je direct te realiseren, dat kaboutertjes niet bestaan. Echt niet! Helaas. Hoe vervelend dat ook is en je voor een aantal zaken toch echt zelf in de benen moet komen, tenzij je ... Nee, d'r is geen 'tenzij'. De afwerking ligt toch echt op je eigen bordje. Het is die T-Bone, die je persé wilde hebben en vervolgens met misplaatste tegenzin probeert weg te werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten