Adempauze. Champagne! Maar niet heus. 2019 alsnog bouwgedoe. Iets wat net absoluut niet de bedoeling was. Het voelt als een mislukking. Al die weken en mndn dat ik tegen de aannemer ben ingegaan, omdat ik het ergste vreesde, en uiteindelijk de muur niet heb kunnen slechten of misschien wel geslecht maar er niks mee opgeschoten. Dit gaat me weer een jaar meer kosten, terwijl ik al het idee heb, dat ik in blessuretijd zit.
Dan dat slepende blok aan mijn been in Frankrijk nog en voordat je het weet te voorkomen, schiet je in peilloze diepten. Waar is het zand, waar ik mijn hakken in kan zetten? Lucht is ledig. Geen houvast als het zover is, dus voorkomen is beter dan genezen. Maar ... aub, hoe? Het voelt meer aan als 'Ik worstel en ga onder.'
Gelukkig zijn het slecht gedachten, inschatting van (verkeerde) mogelijkheden, maar voor hoelang nog? Uit welke hoek wordt op weinig prettige maar niet minder verrassende wijze, de poten onder me vandaan geslagen?
Wat dat betreft voel ik me aardig in de richting van de mannelijke hoofdpersoon van het boek van Marías. Hij heeft het sinds het verlaten van de geheime dienst, voor mij is het moment de dood van Yoland geweest. In beide gevallen is het uitkijken om niet herkend en ingehaald te worden door het verleden. Je hebt je gedeisd gehouden, een nw leven opgebouwd en probeert terug te keren naar wat ooit was, wetende dat er altijd weer iets kan gebeuren of iemand langskomen, die alle zorgvuldig opgebouwde resultaten in één klap teniet kan doen en ws ook doet enkel door zijn of haar verschijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten