Moe, moe, moe. Alles komt bij elkaar. Zal vast geen toeval zijn. Alweer een paar dagen van die namiddagdips waar je 'U' tegen zegt. Oppassen, dat ik niet een vinger op een toets laat liggen, terwijl ik de wereld loslaat. Kun je stom zitten te kijken, als je de ogen weer opslaat. Wit vlak (spatie of return) of een ellelange regel van een of twee letters.
Als ik me bedenk, dat hier de nodige dorpelingen rondstappen, die al een sterke slok (100 ml!!) of meer achterovergeslagen hebben, voordat ik in de ochtend met de honden naar buiten stap, dan ben ik een enorm watje geworden, als die vermoeiheid aan die paar wijntjes te wijten is, die ik met de lunch geniet of meer met de voorbereiding van de lunch.
Vandaag was het weer na drieën, voordat we aan tafel zaten. Het blijven beroerde etenstijden. Als ik ergens blij om ben, als Mariana volgende jaar besluit te stoppen met werken, dan is het de strakkere regelmaat bij de etenstijden. Tussen twaalf en een je lunch nuttigen laat een stuk meer van je middag over, dan als je dat pas na tweeën of zelfs drieën doet. Dan loont het om in beweging te komen. Nu is het weer hondentijd, daarna schemert het en vervolgens zit je binnen en is het avond. Je doet niks en bent moe. Rara, hoe kan dat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten