Langzaam krabbel ik weer op, raap mijn eigen leven bij elkaar en trek mijn aandacht terug uit de buitenwereld. Laat ze broeden, sudderen, blaren behandelen, fantaseren, slijmen, stoken, smeken, dreigen, niet overtuigen of wat dan ook. Het maakt me minder en minder uit. Het geeft ruimte voor mezelf. En dat voelt goed.
Kunnen we, ik en mezelf, weer aan de slag met ons eigen wereldje. Vandaag niet veel bijzonders meer. Mariana is haar broer gaan helpen met de maisoogst. Zometeen uit met de honden en dan een rustige middag. Tijd om weer een keertje enkel alleen aan mezelf te denken. Plat. Ontspannen. De wereld de wereld laten. Me onderdompelen in het ooit zo bedreigende niets (meer). Natuurlijk niet voor eeuwig, hooguit een uurtje of max twee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten