vrijdag 23 november 2018

Afdrijven

 Waar wil ik heen? Een richtingloze avond. Het blog loopt wel maar ook weer niet. Het boek pakt en laat ook weer los. Ik drentel wat heen en weer door het huis. Van keuken naar Pc-plek, tuinkamer en houtopslag. Retour keuken en een rondje of wat om het kookeiland. Misschien wel richting genoeg maar geen doel. Een rommelige week achter de rug en wazige weken voor de boeg. Ik doe wat gedaan moet worden, maar schuif ook het nodige voor me uit. Kan het niet laten blijkbaar. Ik win er niks mee, integendeel, dus wat is de drijveer in deze, als het niet een of andere vorm van gewin is?

 Afgezien van het ongerichte valt de stemming mee, niet tegen. Opgekrabbeld. Terug op het normale huis-tuin-en-keuken niveau. Niet goed, niet slecht. Als je het zou moeten benoemen, zou je het goede de voorkeur van de twijfel geven. Dan lijkt het meer en wordt het dat vaak ook. Maar geeft het ook meer? Ik waag het te betwijfelen. Het is sudderen. Kabbelen. Drijven. Het is, wat je wilt maar er vrede uit halen? Hó maar.

 D'r dwalen meer ikken in me dan me lief is. En zoals bij groepsprocessen eerder regel dan uitzonderings is, levert dat minder doelgerichte eenheid op dan ongerichte chaos. Veel neuzen en nog meer kanten. De ene wil dit, de ander dat, een volgende heel iets anders en dan zijn er ook die van alles wel iets maar vooral niet teveel willen, etc.. En als de een dan toch dit moet doen wil ie dat als compensatie. En ga zo maar door.

 Een dictator is gewenst. De enige werkzame oplossing. Een vuist op tafel. Geen tegenspraak geduld. Buigen. Knikken. Knielen. Ja en amen, meer alternatieven toestaan levert een democratische warboel op met bijbehorende onwerkbare compromissen. A is A en niet B en ook niet een beetje B met wat C en indien nodig ook iets van D en E en als dat problemen oplevert, is het natuurlijk ook een optie om rekening te houden met de rest van het alfabet. Geen A dus.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten