Regen op maandagochtend is zo ongeveer het slechts mogelijke begin van een week. Dacht ik altijd. Het kan erger. Net dat tikkeltje meer. Nat geworden met de honden en bezig met het maken van een kop koffie, staat iemand te roepen aan de poort. Nare gewoonte hier. Niet kloppen, kijken, niemand en weer weggaan. Nee, een beetje staan roepen op straat totdat er reactie komt. En natuurlijk was het niet mij, die ze wilde hebben maar Mariana, die gewoontegetrouw weer bedacht had, dat ze op maandag best wat langer in haar bed kan blijven liggen. Dan zou ik Mariana toch het liefst vanuit het bed zo de straat op kunnen rollen. Een of andere ingenieuze constructie met tandwielen, hevels en kabels. Kan ze het bekijken en ik ongestoord mijn koffie drinken.
Maar regen dus. Behalve alles weer door en door nat is het rondom de rommel in de tuin ook weer één grote modderbende. Ik blijf de aannemer, zoals voorzien, nog wel een tijdje vervloeken. Gisteren Mariana's kerkbezoek benut om een begin, weer een begin, een herstart te maken met het naar binnen rijden van het hout. Had de middag beter door kunnen gaan met het hout ipv me tussen de massa's in 'The Mall' door wringen op zoek naar enkel vermeende noodzakelijkheden. Maar ja, dat is achteraf betweterij. Een pleonasme, ik weet het.
Het meest vervelende aan die natte zooi is, kan je het niet direct ergens op z'n plek kunt leggen. Eerst moet het op de een of andere manier onderdak om te drogen, waarna er een plek voor gevonden kan worden. Iets wat weken kan, gaat duren in deze tijd van het jaar, waar je het niet van de temperatuur maar meer van de wind moet hebben bij het drogen. Helaas kan ik mijn inwendige ik er niet voor inzetten. Jammer, want daar stijgt de temperatuur gestaag richting kookpunt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten