Dat was enige verluchtiging van de wederom naar de mindere kant op geslagen stemming. De een z'n dood, brengt het de ander dichterbij. Zoiets. Het lijf bokt. Het hoofd voelt danig katerig. De motivatie staat volgens mij nog in Timisoara op een bus te wachten. En de stemming heeft weinig frivools. Dat boek van Groen had wat mij betreft wel 1500 pagina's mogen hebben ipv van de kleine driehonderd die het heeft. Had ik me er de rest van de week in kunnen verschuilen. Weg uit de werkelijkheid. Ik kan het niet laten.
Het is me niet gegund en dat is maar goed ook. Met de werkelijkheid zal ik het moeten doen of me dat nou bevalt of niet. En zo verkeerd is die helemaal niet, behalve dat die er een keer mee gaat kappen. Relativeren kortom en die vaardigheid ben ik behoorlijk verleerd. Het lukt me nog net om de zaken niet groter te maken dan ze zijn, maar dan houdt het ook op. Een beetje ergeren aan een aannemer, het was weer raak vandaag, is dan bijna een welkome afwisseling. Toch denk ik niet, dat ik zijn werkzame aanwezigheid zal missen, als hier eindelijk een punt aan het werk wordt gedraaid.
Ik zal hem nog menig week en ws zelfs mndn vervloeken vanwege de beroerde tijd van jaar, waarin we met de ingebruikname van de schuur aan de slag kunnen. En dan sla ik al die dingen maar ff over, die allang gebeurd hadden kunnen zijn maar dat niet zijn vanwege tempo en onderbezetting. Vooralsnog ziet het niet naar sneeuw uit deze mnd, maar de aangename dagtemperaturen gaan verdwijnen. Dat lijkt me een teken aan de wand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten