Start

 November. Dat woord heeft niks zomers meer in z'n klank, wat bij oktober nog wel het geval is. Het is wachten op de eerste echte nachtvorst en een besneeuwd landschap. Tijd voor winterslaap, kruidnoten, warme chocola, glühwein en oude port met dito kaas. Het ziet er vandaag absoluut nog niet naar uit. Prachtig weer, aangename temperatuur. Er wordt gewerkt en ineens lijken dingen stukken efficiënter te kunnen. Drie man aan het werk en ieder met z'n eigen bezigheid ipv 2 man die verveeld kijken hoe de derde iets doet.

 Tegen de verwachting in alsnog aan de slag met de schoorstenen en het verven van de gestucte muren. Maar nog steeds niks met bestraten. Zelf vanochtend begonnen met opruimen en schoonmaken. Moest iets tenslotte tijdens het wachten op de drie Gezusters. Godverdrie! Uiteindelijk maar de leidsels bij elkaar gepakt en de berg beklommen aan de oostkant van het dal. De richting waar de honden zich hun vrijheid nemen.

 Naar de top gelopen, af en toe gefloten maar niks te zien of te horen. Na genoten te hebben van het uitzicht op het dorp aan de afdaling begonnen en ineens schiet Prada aan me voorbij. De eerste die verschijnt, zoals altijd maar op gepaste afstand. Niks nie naar me toekomen om aangelijnd te worden. Een tijdje later zie ik hogerop en nog een behoorlijk eind weg Mopke lopen. Die luistert wel, nu dan tenminste, komt naar me toe en laat zich zonder problemen aanlijnen.

 Ondertussen komt een schaapskudde, die ik al had gezien, over de heuvel en daarmee zeker 8 honden, waarvan vier stevig uit de kluiten gewassen. Prada er op af, maar houdt op gepaste afstand in. Het kennis- en aftastingsspel onder honden. Niet weglopen nu. Mopke wilde er ook tegenaan, maar kon niet vanwege de lijn. Ze luisterde zelfs vrij aardig qua zitten en kop houden. Dat blaft dan een tijdje tegen elkaar en de een na de andere hond zie je omkeren richting de kudde. De 'baas' als laatste en niet nadat hij een paar keer geprobeerd heeft om dichterbij Prada te komen, die dat niet accepteerde en ook vooruit ging, waarop de andere hond zich weer terugtrok. Uiteindelijk liep ook die weg. Denk niet dat 'we' gewonnen hebben. Het was duidelijk dat we geen gevaar waren en daarom 'mochten' we verder.

 Verder met twee van de drie. Tijdens het afdalen een aantal maal stevig gepiep hogerop, waarop Prada dan weer heuvelop schoot, maar of dat nou Rosa was, kon ik niet bepalen. Bijna in het dal kwam de laatste dame helemaal van rechts, wat toch ws duidt op het omzeilen van de schaapskudde. Luisteren wilde ze net zo min als Prada. Die laatste heeft een verkeerde invloed op de rest. Wonder boven wonder kwamen beide dwarsliggers redelijk snel de binnenplaats op en konden alsnog in de tuinkamer opgesloten worden .... zonder ontbijt. Tja, dames. Wie niet luisteren wil, moet honger lijden.