De woelige baren zijn tot een rimpelend spiegelvlak gekrompen. Het is nog niet vergeven, maar inmiddels wel weer werkbaar. De kou in de lucht is de werklui niet ontgaan. Die lopen bijna op hun tenen, als ik in de buurt ben. Laat ik de afronding in prettigere sferen proberen te loodsen. We hebben het niet voor niks bijna zes mndn met elkaar uitgehouden.
Inmiddels ook aan het -hopelijk- laatste rondje langs de leveranciers begonnen. Rekening hier, rekening daar. De een doet er krampachtig over en de ander laat het rustig in de duizenden gaan. Lei's, maar toch. We wachten nog op 40 % van de bestratingsstenen en ook een bepaald type dakpan ontbreekt nog voor het grootste deel. Schijnt af te hangen van het produktierooster van een fabriek in Servië.
D'r was ook nog iets met een haan, die vorige winter van het dak is gekukeld. Of is het alweer een winter meer geleden. Ik raak de tel kwijt in dat soort zaken. Een hoop beloftes, eindeloos aan het lijntje gehouden worden en steeds maar geen resultaat. Zoiets als met de Peugeot, die inmiddels 10 mndn op het terrein van de garage staat geparkeerd en nog steeds niet gerepareerd is. Kan het nog? Is men er nog mee bezig? Moet ik er iets mee? Het is geen taalkwestie, want er hebben zich inmiddels al meerdere 'locals' tegen aan bemoeid, maar opschieten doet het niet.
Kortom wederom de dreiging van losse eindjes en dan heb ik het nog niet over wat de aannemer onafgemaakt gaat achterlaten. Tot nog toe is dat nog ieder jaar gebeurd, dat hij hier gewerkt heeft. Ieder jaar is hij ook later begonnen dan de bedoeling was en langer doorgegaan dan redelijkerwijs slim was geweest. Dat zou die man toch te denken moeten geven, denk je, denk ik, niet dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten