Heb je alles gehad, denk je, blijken gemaakte afspraken weer achter mijn rug om veranderd te zijn. Wil je in de auto springen en weg scheuren, moet je wachten tot moeders de afstand tot de auto heeft overgeschuifeld. Ik ipv de daarvoor bedoelde familie moet met het beste mens slepen. Eigenlijk is er nieteens plek in de auto.
Heel snel tot tien tellen, wat ademhalingsoefeningen, de goegemeente tot snelheid manen en richtig Agnita. Broerlief staat leuk niks te doen voor het gemeentehuis. Ik drop de dames voor de ingang en moet mijn auto ergens geparkeerd zien te krijgen. Gelukkig lukt dat aardig.
De gemeentelijke huwelijksplechtigheid was de voorspelbare anticlimax en die werd nog eens lekker aangedikt door broer & Co, die de bubbeltjeswijn zonodig door de hele, verder kale kamer meenden te moeten laten spuiten. Ha ha, wat niet leuk, dus.
Vergeleken daarmee, deed de dame, die zo moeilijk had gedaan met de papieren, meer dan haar best om het theater goed en naar ieders administratieve voldoening over de bühne te manoevreren. Had ik geweten dat zij ook de ambtenaar van de burgerlijke stand was, die het huwelijk zou voltrekken, had ik waarschijnlijk iets minder de draak gestoken met het hele papiercircus.
Aansluitend een restaurant ingedoken, waar het tempo, waarin drank werd geconsumeerd, duidelijk maakte dat ook het retour-transport van familieleden op mijn bordje lag. Na een uur of twee de boel afgekapt en maar goed ook. Inmiddels was men begonnen om zonder enige overleg allerlei extra's te bestellen. Hoppa, naar Sibiu ..... de laatste étappe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten