De maand is nauwelijks meer dan twee dagen onderweg en ik loop al achter. Schreef zondagochtend en nu is het alweer dinsdagmiddag. Waar haal ik de tijd vandaan? Waar vind ik mijn (werk-)plek? Hoe ga ik mijn nieuwe leven op een rijtje zetten? En vooral ..... Wanneer gaan op deze vlakken eindelijk spijkers met koppen in geslagen worden. Deze maand? De volgende maand? Hoelang moet ik me door een ongewenst mijnenveld bewegen in de hoop mezelf niet compleet te verliezen?
Ok, dat laatste is een slagje te dramatisch, maar de richting klopt. Het is een en al turbulentie en als ik dan ff rust heb, is schrijven niet het eerste, waar ik aan denk en zo ongeveer het laatste, waartoe ik in staat ben. Voor het zover is, slaap ik meestal. Niet voor niks dat het vangen van mijn werkelijkheid in woorden een plek had gevonden in de ochtenduren.
Naast de genoemde tijd- en locatieproblemen blijft het ook een malle molen van tegenwerkende en meevallende momenten, hollen en stilstaan, 3 stappen voorwaarts en 2 dan wel niet meer terug, maar toch nog op de plaats. Resultaten duren te lang. Als er iemand holt, ben ik dat, om degenen, die de resultaten moeten realiseren, in de benen te houden. Er is weinig dat "vanzelf" gaat. En dan heb ik het alleen nog maar over de verbouwing van het huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten