Het vertrek half twaalf. Geplande aankomst in Boekarest 5,5 uur later. De bedoeling van de busrit heeft een stevige verandering ondergaan. Van verkenning van de route is omgeswitch naar tijdsbesparend slapend rijden. Hoeft over 25 jaar niet meer als je geloof hecht aan de intenties van de bouwers van zelfrijdend auto's. Behalve dat ik grote vraagtekens zet bij de daadwerkelijke inzet van zelfrijdende personenauto's op grote schaal, kan ik me niet voorstellen, dat ik over 25 jaar nog met dergelijk activiteiten bezig ben.
Nu maar gewoon ff van een chauffeur gebruik maken om binnen 24 uur heen en terug te wippen, ongeacht of veel van dat slapen terecht zal komen. Denk namelijk van niet. Veel te zien zal er op de heenreis niet zijn, maar de reis op zich is al spannend genoeg om wakker te blijven.
Anderhave paardenkop en een kip in een standaard touringcar. Na nauwelijk 45 min afgelegd te hebben, is de chauffeur toe aan zijn lange pauze. Bij vertrek had hij al 4 uur d'r op zitten. Hij neemt 45 minuten de tijd om te kletsen en een warme maaltijd te genieten. Daarna scheurt hij in stevig tempo verder. Ik dacht, dat er inmiddels een autosnelweg naar Boekarest ging. Dat de bus die niet volgt, snap ik, maar al de vrachtwagens, die ons tegemoet komen en soms door ons worden ingehaald, laten me twijfelen.
Het is een bochtige weg. Ik zie veel water, wat ik niet kan plaatsen. Uiteindelijk ook de onvermijdelijke bergpas. Niet te missen door de lang en zwaar trekkende motor van de bus. In de vlakte gaat het vervolgens tweebaans verder. Ondanks nog een, maar kortere pauze komen we een uur te vroeg aan in de hoofdstad. Half vier en ergens voor mijn gevoel in the middle of nowhere cq. aan de stadsgrens gedropt, wat later die dag bij aanvang van de terugweg een heus busstation blijkt te zijn, maar dan alles behalve centraal gelegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten