Van het begrip van de arts in het lokale ziekenhuis was in de stad weinig meer terug te vinden. Misschien was de man niet van alle wijzigingen op de hoogte of hij dacht gewoon iets te doelgericht en dus tè rechtlijnig. In Sibiu moest ik eerst aansluiten in de rij voor de algemene Eerste Hulp. Soort van "Terug naar Af" en vooral betalen, als je het mij vraagt.
Je komt dan in een gang terecht, die veel weg heeft van een passage in een bunker. Maar het wordt nog erger. Nauwelijks een stoel aanwezig. Dus de tientallen mensen staan in groepjes bij elkaar, hangen tegen de muur, iedereen vraagt iedereen, waar ze moeten zijn ipv de informatiebalie daarop aan te spreken en/of lopen op Roemeense wijze (?) gewoon allerlei kamers binnen in de hoop, dat hun initiatief iets oplevert.
Het feit dat we eigenlijk al een stap verder waren doorverwezen lijkt toch effect te hebben. Ik word een kamer binnengeloods, die net naast de waaier van bedden en gordijnen ligt van de feitelijke Eerste Hulp, en het vragen en onderzoeken begint. Artsen hebben de nare gewoonte om slechts met en half oor te luisteren naar wat verteld wordt. Maakt niet uit, waar je bent. Wat je vertelt, is ook niet zo belangrijk, want dat verhaal mag je bij ieder volgend onderzoek dan wel andere behandelaar opnieuw vertellen. Ik heb GEEN hartaanval gehad. Dus al die tests zijn onzin. Ik wil uitgelezen worden. Niks meer niks minder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten