Al eens iets georganiseerd, of hoe je het ook noemen wilt, op langere termijn? En dan ook meegemaakt dat alle drukte, die dat met zich meebrengt, op een gegeven moment omslaat in een soort fatalistische gelatenheid? Misschien heb ik daar wel alleen last van. 'Last hebben van' is trouwens niet de juiste uitdrukking. Het frappeert me en dat niet voor de eerste keer.
Steeds weer, of het nou bij de voorbereiding van een langere reis, het realiseren van een grote klus of nu dan dus bij een feestje is, er komt een moment waarop een soort van streep getrokken wordt, het geregelde wordt aanschouwt en indien goed bevonden, leunt alles in mij achterover. Zó iets, maar er is meer. Van detailleerde lijsten mbt wat nog gedaan moet worden en/of vooral niet vergeten mag worden, switcht de hele toestand naar een vorm van overlevingspakket, naar het minimum van het minimale. Voor reizen is dat paspoort, medicijnen en creditcard. Nu is het meer het feit, dat het hele rijtje wensen is afgewerkt en je uiteindelijk moet constateren, dat je pas achteraf zult weten of het het was wat je wilde. Het besef, dat je een hoop kunt willen, maar dat niet jij het bent, die het feitelijk gaat realiseren. Afwachten en wijn drinken,dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten