De laatste woensdag van het oude leven is aangebroken. Niet dat die woensdag nog veel herkenbaars heeft, dat herrinnert aan het vorige leven op het Franse platteland. Ik wilde zeggen "Alleen de medicijnen zijn niet veranderd.", maar ook daar is het een en ander gewisseld. De werkzame stoffen zijn, als ik de bijsluiters mag geloven het enige dat hetzelfde is gebleven. Én het hondenvoer, maar dat is omdat ik nog teer op de 'import' van begin april.
Eigenlijk heeft het nieuwe leven zonder te wachten op de administatieve bevestiging het oude bestaan compleet overhoop gegooid en zichzelf stevig gevestigd. Een nieuw leven, waarin de nodige elementen gelukkig slechs tijdelijk zijn, tenminste dat hoop ik heel hard. Of dat dan gaat werken is maar de vraag. In de afgelopen weken is mijn hoop een redelijk ijdele bezigheid gebleken. De verkoop is nog steeds niet in een stadium dat enige zekerheid geeft en als irritant extraatje ziet het er ook naar uit dat de kleermaker beter/sneller met zijn mond is dan met zijn handen. Qua kleding zal ik de komende dagen moeten improviseren. Erg iritant, bijna pijnlijk, mag ik wel zeggen, maar met een knokploeg naar Frankrijk trekken, leek me niet de juiste oplossing.
Kortom het geloof in de mensheid loopt weer wat deuken extra op en voor de rest weet ik het gewoon ff niet. Hopen, dat er niet nog meer deuken bijkomen, is alles, wat ik kan doen. Toch hopen dus en hopen dat dat hopen werkelijk het gewenste oplevert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten