19/05. De datum schuurt al een paar uur. Er is iets. Er was iets. En dat iets is eindelijk tot me doorgedrongen. De verjaardag van mijn vader. De goeie man is alweer bijna 13 jaar geleden uit het leven vertrokken. Moet ik daar iets mee? Nee en Ja, zo ik dat zou willen.
Kwalijker is, dat ik dus de 16e voorbij heb laten gaan, zonder dat er bellen hebben gerinkeld of herinneringen aan mijn deur hebben geklopt. Ik heb dat laatste in elk geval niet geregistreerd. En dat was toch de verjaardag van Yoland. Zit minder lekker. Hard opweg naar acht jaar geleden, maar toch. Het herinnert me aan het feit, dat ik er een vorm voor moet vinden, om in stand te houden, wat voor mij waarde heeft. De bezoekregeling in Nederland en de plek in mijn nieuwe dagelijkse leven.
Het altaartje, dat Yoland in feite op LpM had, zou natuurlijk nog wel kunnen, maar dat de move naar elders, het verlaten van de Franse plek consequenties zou hebben, zat in het verkassen ingebakken. Sterker nog; met het vertrek zijn we eindelijke andere, eigen wegen gegaan. Klinkt kriebelig, maar toch.
Utrecht zal belangrijk blijven. In meerdere betekenissen. Yoland is en blijft daar een belangrijk element in. Het aandenken aan de herinnering verschuift, denk ik, daarheen waar het hoort, naar haar laatste rustplek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten