Alles en vooral iederen in de weer. Moeders stuurt nukkig vanuit haar gemankeerd lijf de kids in de gewenste richtingen. Dit moet nog! Waarom doe je dat niet? De varkens moeten eten. Het wordt tijd, dat de grond in de kas omgespit wordt! Nee, ik heb nu geen tijd om te eten, er moet gewerkt worden. En daar gaat ze weer achter de kippen aan. Niks en niemand is veilig voor haar ..... behalve ik. Ik eet rustig mijn zelf klaargemaakte avondmaaltijd op het in Frankrijk ingesleten moment.
Het lijkt erop, dat mijn nauwelijks expliciet gemaakte boodschap is overgekomen. Ik bekijk me het theater in deze keuterboerenhof, stop mijn jeukende handen in mijn zakken en ga andere dingen doen. Heb mijn quotum voor vandaag netjes gescoord op mijn eigen plek. Het onkruid in de helft van wat ooit de moestuin moet worden lekker plat gemaaid. Voelde me met de bosmaaier in mijn handen bijna terug verplaatst in waar ik toch echt al iets van zes weken ben vertrokken.
Ik proef een hoop, iedere dag weer, maar de smaak wil ik maar niet te pakken krijgen. De smaak van aan de slag gaan op volle stoom. De nog steeds noodzakelijke werklui hinderen me aan het tot me door laten dringen van de plek. Ik wil aan de slag kunnen gaan zonder, dat er steeds weer nieuwsgierige blikken mijn kant op gaan, gevolgd door een hoop vragen, waar ik verder weinig mee kan. En dat ligt niet alleen aan de taalbarrière.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten