De artsen van de Algemene Eerste Hulp hebben op een gegeven moment gedaan wat gedaan moest worden. Vragenlijst is ingevuld. ECG is gemaakt. Bloed is afgetapt om de enzymen te checken. Ik mag door naar de volgende ronde .... per rolstoel. Heb je uren geleden iets gehad, bent ondertussen al van de ene Eerste Hulp naar de andere getogen, heb mn in Sibiu ruim een half uur lopen zoeken alvorens je naar het begin werd terugverwezen ...... en dan moet je ineens in een rolstoel. Soit?
De beste man, die mij moest duwen, was slechter ter been dan ik. En het waren geen 100 meter, die hij had af te leggen. Het was minstens een dikke kilometer en deels ging dat sluipend bergop. Vals plat. Door lange betonnen gangen. Afbladderende verf. Rottend beton. Lekkende leidingen. Stukken met de betegeling, die je ooit bij slagers zag. Langs deuren waarachter tot mijn grote schrik werkelijk mensen 'op kamer' lagen. Hoeveel kon ik niet zien, maar meer dan twee. En dan twee keer in liften terecht komen, die in een futuristisch Bond-film geen verkeerd figuur geslagen zouden hebben. Maf. Het geheel had iets filmisch. De eindeloze gangen. De slechte verlichting. Het knarsen van mijn banden en de voetstappen van mijn begeleiders.
Na een volgende (zinloos) onderzoek en de mededeling dat het uitlezen pas morgenochtend mogelijk was, ging het per rolstoel terug. Nu weet ik niet of ik werkelijk niet mocht lopen of dat ze bang waren, dat ik tussentijds de benen zou nemen en ze na al de inspanningen naar hun betaling zouden moeten fluiten, maar ik werd weer teruggeduwd. Na betaling van 120 Lei en de mededeling, dat ik toch echt beter de nacht in het ziekenhuis kon doorbrengen, mocht ik gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten