Urgenties

 Twee uur na de klap gaat het van de ene Eerste Hulp naar de andere. Voorspelbaar en weinig aan te doen. Een plattelandsziekenhuis heeft maar beperkte middelen. Dit had ik me gewoon iets anders bedacht. Ergens op een rustig moment in de zomer. Ruimschoots voor de volgende controle op het programma zou staan. Zou ik op de tweede plek, in de stad, de ondersteuning vinden, die ik nu zou willen hebben, dan zou dat mijn verwachtingen al ruimschoots overtreffen.

 Vier uur en diverse zinloze onderzoeken later op de derde Eerste Hulp, eindelijk Cardio, kreeg ik te horen, dat alleen een zeer drukke en bijzondere professor (kuch ...) mijn machinerie kon controleren en dat ze zouden proberen om me morgenochtend in zijn spreekuur te moffelen. Dus of ik tegen tienen terug wilde komen, tenzij ik de nacht in het hospital wilde doorbrengen. Wie doet dat nou vrijwillig? En dat na alles wat ik in de daaraan voorafgaande uren had gezien? Zo urgent was ik nu ook weer niet ...