Mijn rug maakt bewegen vrijwel onmogelijk. Maar van de gelegenheid gebruik maken, lijkt me zo. Het zijn niet de gelegenheden, waar je op zit te wachten, maar er geen gebruik van maken zou nog dommer zijn. Stijfjes mijn blik terug richten dus. Behalve dat de gebeurtenissen hier over elkaar heen blijven buitelen, is de laatste dagen weinig van de planning terechtgekomen. Geen Boekarest, nog geen papieren dus, en zelfs een afspraak, die al bijna twee jaar staat, is vanwege vage redenen en /of angst op de valreep omgegooid. Organisatie .... Zouden ze hier wel weten, wat dat woord betekent en welke consequenties daaraan verbonden zitten??
De kaarten zijn kortom (weer) opgeschud en nu maar zien, dat we alles weer netjes passend gelegd krijgen. Het is nauwelijks voorstelbaar hoe hier, op die ene regelbevestigende uitzondering na, bij alles en werkelijk door iedereen tot op het laatste moment het idee bestaat, dat alles best anders kan als het net iets beter uitkomt of wat dan ook. Ik begin er een beetje genoeg van te krijgen. Tijd dat het juni wordt en we de komende drie weken en twee dagen achter onze rug hebben. Dan hoeft "alleen nog maar" het importeren van de auto's en de inschrijving als ingezetene (voor eind juni) geregeld te worden, waarna autoverzekering en ziektekostenverzekering afgehandeld kunnen worden. En ben ik er dan? Vast niet, maar zou effe niet weten, wat me dan te wachten staat afgezien van alle mogelijke en onmogelijke eisen en andere kronkels in de administratieve procedures.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten