Restanten

 De honden gevoerd, de auto leeggeruimd, de cadeau's uitgepakt en uitgestald. Geinigheden, mooie zaken maar helaas ook van die dingen, die je liever niet had gehad, maar nog jaren zult moeten bewaren en/of gebruiken, omdat de aanwezigheid gecontroleerd dan wel de afwezigheid je niet in dank zal worden afgenomen. Gelukkig hebben de meesten zich naar goed Roemeens gebruik beperkt tot het spenderen van een geldbedrag. De centen kun je tenminste naar eigen inzicht spenderen.

 Ik heb me om te beginnen een bier genomen, dat ik op de terugweg met de sleutel in de bar heb gekocht. Zien waar het me de komende dagen gaat lukken om aan en/of in te haken. Het schakelen gaat hopelijk iets soepeler, maar toch eerst zien en dan geloven. Eerst zijn er nog rekeningen te betalen, die niet zo nodig om twee uur 's nachts voldaan moesten worden. Er moet nog iets met de hele berg bloemen, al zou ik niet weten wat. En ik heb mijn zus beloofd haar dinsdag in Médias op de trein te zetten.

 Daarna is het blog aan de beurt, vervolgens de stront van de honden ruimen, de draad van de tuin oppakken en het huis stap voor stap inrichten en leefbaar(der) maken. Nog steeds geen tijd voor verveling en dat is goed ook als het niet geheel ten kostte van de terrasmogelijkheden gaat. Prioriteiten zijn nou eenmaal prioriteiten.

Zijstraat

 Nu we het toch over andere werelden hebben.... Terug in het dorp moest ik de sleutel ophalen, die iemand had gebruikt om de honden te kunnen voeren. De vrouw, een zigeunerin woont in een van de dorpsdelen, die niet aan de hoofdstraat liggen. Onverharde weg, kleinere en in sommige delen erg krakkemiekerige huisjes. Ook binnen de zigeunerwereld is er een soort hiërarchie qua 'soort' cq afstamming en welvarendheid. En ook iets qua principe mbt aanpassen aan de 'normale' wereld of net het ontkennen daarvan dan wel afzetten tegen. Maar hoe het ook zij, je slaat een hoek om en gaat een andere wereld binnen. Donkerdere huidskleur, meer kinderen, minder auto's en meer weet ik er nog niet van.

 Bewust zonder auto, flesje wijn over mijn schouder en in de brandende zon het zigeunerkwartier in gelopen. Een "Once upon the time in the West "-ervaring maar dan zonder revolvers. Alle ogen volgden me van verre. Heel nieuwsgierige blikken. Vriendelijke mensen, zittend in de zon. Kletsend. Drinkend. Etend.

 De op mijn begroeting vriendelijke antwoordende mensen namen het gevoel van bedreiging niet weg. Dat deed Elena wel toen ze haar huis uitliep en mij tegemoet kwam, me enthousiast maar ook trots demonstrerend verwelkomde, me bij de hand pakte en haar huis binnen leidde.

 Zit je dan, ongemakkelijk, in het deel van het huis, waar ze zelf eigenlijk nooit komen. Krijgt een wijntje en voert met handen, voeten en een paar woorden een Roemeens/anderstalige conversatie. Na een kwartiertje vertrek ik met de sleutel, waarvoor ik gekomen was, en voel op de terugweg vele ogenparen in mijn rug priemen. Dit dorpsdeel heeft de rest van de middag weer genoeg te bespreken.

Bizar

 De hele weg terug met een raar gevoel in de auto gezeten. De weg is me bekend. In de afgelopen week zelfs dagelijks deze route heen en terug gereden, maar desondanks had de weg iets vreemds. Iets wat ik niet in woorden kreeg gevangen. Met regelmaat had ik het idee niet te weten, waar ik was. Vergezichten zeiden me niets en ook de bochten in de weg kwamen me onbekender voor dan in alle redelijkheid het geval had moeten zijn.

 Ik voelde me niet katerig, noch anderszins ontregeld. Had ook weer niet het idee, dat ik verdwaald was of in een andere wereld terecht was gekomen. Toch komt dat laatste misschien nog wel het dichts bij de werkelijkheid van het moment. Ik ben niet meer de persoon, die enkele dagen geleden naar Sibiu reed. Behalve dat ik me nu weer op meerdere manieren aan banden heb gelegd, is ook een periode van regelen, pushen en met regelmaat ergeren afgesloten en voorbij.

 Na iets van een jaar in toenemende mate gefocust te zijn geweest op de voorlaatste dag in mei, is er nu niets meer. De welbekende leegte. Hèt gat, waarin men pleegt te vallen. Zoiets moet het zijn geweest. Ik reed terug zonder noodzaak me ergens mee bezig te moeten houden. Zonder rondslingerende losse eindjes. Zonder irritatie over wat (weer) niet gebeurd is. Zonder de zoveelste keer derden in beweging te moeten brengen dan wel te houden. Niks van dat alles. Iets was definitief afgehandeld, opgeruimd, een deur gesloten, een dikke punt gezet. De vrijgekomen aandacht  kan ik voor andere zaken gebruiken. Ik weet nog wel een paar slepende toestanden.

Epilogeren

 Wakker geworden na iets van 8 uur uit een voor mijn gevoel droomloze slaap. Rustig aan de koffie moest bevochten worden. Blijkbar heeft men hier erg slechte ervaringen qua betalen. Na tig misgegane afspraken was de directeur plots wel aanwezig ... En hoe! Kan nauwelijks anders dan dat dat iets met de centen te maken heeft .... Kwalijke constructie.

 Na een hoop gedoe en kaartlimieten, die gelukkig het betalen van tamelijke ongewone transacties niet in de weg stonden, konden we de volgende koffie in alle rust genieten. De arme man van de receptie nog naar de rand van een zenuwinzinking gedreven bij de afrekening van de kamers en toen ook het uitzwaaien beginnen.

 Al die mensen, waar je eigenlijk nauwelijks tijd voor hebt gehad en die weer op het punt van vertrekken staan. De een wat sneller, de ander minder gedreven, maar allemaal tevreden en onder de indruk. Nu had dat laatste voor mij niet gehoeven, maar voor de lokale beleving is het schijnbaar een extra pluspunt.

 Ergens tegen het middaguur de boel afgekapt, het zooitje kleren, cadeau's en overgebleven sterke drank ingeladen en retour richting de honden. Ik dan. Dat is het voordeel van eigen auto's. Moeders had niet zo'n zin om zich alweer terug te trekken op het platteland en dochters horen dan blijkbaar, die wensen te faciliteren.

Rollen

  Eindelijk tijd om de regie uit handen te geven. Het eerste glas bubbeltjeswijn moest na legen stukgegooid worden, waarna we met het volgende glas in de hand op erg onhandige wijze de langstrekkende gasten konden verwelkomen en zij ons gelukwensen.

 Tafels zagen er prachtig uit. Muziek begon vrijwel direct te spelen. De eerste gang van wat een uitstekende maaltijd zou worden, kwam vlot op tafel. Mensen begonnen snel met dansen. Dat wij ook nog iets moesten 'openen' qua dansen ging een beetje verloren, maar was eerder ok dan een probleem.

 Naarmate de avond naderde, de gerechten elkaar opvolgden, de Roemeense groepsdansen een beetje tè overheersten en de prachtige damesstem voor de internationale nummers te weinig aan bod kwam, de wijnen mooi pasten bij de gerechten en wij een verzorging genoten alsof we de tent gekocht hadden, werd de boel tweemaal onderbroken door een traditionele dansdemonstratie, was er wat gedoe rond een ontvoerde bruid en helemaal tegen het einde een moment voor wat de bruidstaart had moeten zijn. De enige misser van de avond. Geloof nooit mensen, als ze zeggen, dat ze precies doen wat je wilt en je je verder geen zorgen hoeft te maken, maar je het resultaat pas te zien krijgt, als het in feite te laat is.

 Ergens voor twaalven ging het licht uit. Bij mij dan. Lullig vanwege al die knoopjes maar dat hoorde ik later pas en werd gelukkig zonder mij opgelost. Net zoals het neurotische gedrag rondom de betaling van de avond. .... Afrekenen om twee uur 's nachts. Blij toe dat ik toen al ver weg was.

Koninklijk

 Met de rijtuigen door het drukke zaterdagochtendverkeer richting het openluchtmuseum aan de rand van de stad. De koetsier van onze kar bleek iemand, die, net als ogenschijnlijk de meeste Roemenen, er veel plezier in schepte om te babbelen. Aan mij niet besteed, maar ik zat niet alleen in de koets.

 De hele weg werd over vanalles en nog wat gekeuveld. Ondertussen passeerden veel vriendelijk toeterende auto's, zwaaiden mensen die we passeerden en de nodige lui wensten ons veel geluk en een goede gezondheid toe. De rit mag met een gerust hart koninklijk worden genoemd. Erg langzaam, dat wel. Duidelijk uit een andere tijd. Een tijd die trouwens voor een hoop mensen op het platteland nog niet voorbij is.

 Na een 'light' versie van de orthodoxe huwelijksvoltrekking de zoveelste riedel groepsfoto's afgekapt, een paar pose-plaatjes geschoten, rondje door het museum getrokken en retour hotel annex feestplek. Timing was bijna perfect, dus we konden direct door aan de drank. Eindelijk kon het feest beginnen.

Knoperig

 Dit keer is het niet een lint, dat me van mijn eigen verkleedpartij afhoudt, maar een hele riedel kleine knoopjes.... Leuk om te zien, maar een rits is stukken praktischer.

 Klaar voor de aftrap moet ineens iets qua volgorde, waarin ik, dan wel mijn kersverse echtgenote, reeds lang en breed officieel, 'aan elkaar worden gegeven' en door wie..... Mensen kunnen toch raar in elkaar steken qua wensen en kaders. Ok .... ik dus vooruit en beneden wachten tot mij gegeven, aangereikt wordt, wat ik allang 'mijn eigen' mag noemen.

 Niet lang daarna komen de koetsen prachtig opgemaakt en nog mooier op tijd het terrein op rijden. Dit gaat een mooie dag worden als de delen verder zo mooi in elkaar blijven vallen. Laat die stroom maar komen. Partijtje meegevoerd worden, lijkt me wel zo lekker.

Restjes

 Niks geen uitslapen, vroeg uit de veren en aan de slag. Er liggen losse eindjes, die aan het grote geheel geknoopt moeten worden om ongewenste verrassingen te voorkomen. Gelukkig zijn de supermarkten open. De langere openingstijden in de avond worden door veel winkels gecompenseerd door een trage start in de ochtend.

 Maar soit. Rond negenen gedaan wat gedaan moest worden. Nu is het wachten tot het volgende kappersresultaat de parkeerplaats op stapt. Ff rust, dus. Het eerste echte rustmoment in weken zonder dat ik me hoef af te zonderen of zelfs op te sluiten. Nee, gewoon op het terras van het hotel in het zonnetje van wat een prachtige dag beloofd te worden. In de feestruimte wordt hard gewerkt, de dames die de overdaad aan bloemen verzorgen lopen ook al af en aan. Ik heb een uur of zoiets voordat ik me in feesttenue moet hijsen. Zien hoe we ons door deze dag gaan heenslaan.

Gezellig ...

 In de armen gevallen van "De Zaak"- clan, ietsje later de Nederlandse vrienden, die al met de camper in de nieuwe leefplek waren gearriveerd, vervolgens de al ruim anderhalve dag aanwezige familie en tenslotte een 'oud werkgever' uit de 'Nederlandse' jaren van mijn betere helft. Allemaal stik gezellig maar op een gegeven moment ook genoeg. Mijn mensentax kent z'n grenzen. Altijd al geweest. Bedwaarts! Morgen moet de kroon op het werk van het afgelopen jaar worden gezet. Beter om daar uitgeslapen aan te beginnen dan met een kater.

Zakelijk

 Het ongewenste gezeik afgehandeld, lonkte Sibiu. Prachtig weer, een prachtige rit en bij het oprijden van de parkeerplaats van het hotel bijna met de auto kunnen aanschuiven aan de tafel met Zaak-lieden. Eindelijk bier! Heerlijk om ongegeneerd Nederlands te ouwehoeren. Zozeer zelfs, dat bijna het ophalen van de trouwjurk er bij inschoot.

 Ergens ook het idee gehad, dat men met de voorbereidingen van het feest bezig zou zijn. Maar niet, dus. Andere feestelijkheden waren volop aan de gang. Wordt hard werken voor die lui om de boel op tijd gewisseld en opgebouwd te krijgen. Lijkt wel wat op de werkzamenheden in de zalenverhuur in Utrecht. Iets uit een ver verleden. De plek bestaat nieteens meer. Althans niet als zalenverhuur. Het is nu een fitnessclub.

Voorspelbaar

 Heb je alles gehad, denk je, blijken gemaakte afspraken weer achter mijn rug om veranderd te zijn. Wil je in de auto springen en weg scheuren, moet je wachten tot moeders de afstand tot de auto heeft overgeschuifeld. Ik ipv de daarvoor bedoelde familie moet met het beste mens slepen. Eigenlijk is er nieteens plek in de auto.

 Heel snel tot tien tellen, wat ademhalingsoefeningen, de goegemeente tot snelheid manen en richtig Agnita. Broerlief staat leuk niks te doen voor het gemeentehuis. Ik drop de dames voor de ingang en moet mijn auto ergens geparkeerd zien te krijgen. Gelukkig lukt dat aardig.

 De gemeentelijke huwelijksplechtigheid was de voorspelbare anticlimax en die werd nog eens lekker aangedikt door broer & Co, die de bubbeltjeswijn zonodig door de hele, verder kale kamer meenden te moeten laten spuiten. Ha ha, wat niet leuk, dus.

 Vergeleken daarmee, deed de dame, die zo moeilijk had gedaan met de papieren, meer dan haar best om het theater goed en naar ieders administratieve voldoening over de bühne te manoevreren. Had ik geweten dat zij ook de ambtenaar van de burgerlijke stand was, die het huwelijk zou voltrekken, had ik waarschijnlijk iets minder de draak gestoken met het hele papiercircus.

 Aansluitend een restaurant ingedoken, waar het tempo, waarin drank werd geconsumeerd, duidelijk maakte dat ook het retour-transport van familieleden op mijn bordje lag. Na een uur of twee de boel afgekapt en maar goed ook. Inmiddels was men begonnen om zonder enige overleg allerlei extra's te bestellen. Hoppa, naar Sibiu ..... de laatste étappe.

Zenuwen

 Denk je aan jezelf toe te komen, moet je aan de slag met het rijgen van de jurk. Soort corsetconstructie met een zwart fluwelen lint als veter door de lusjes getrokken. Ik had beter moeten opletten bij de kleermaker. Of was het toch zoiets als zenuwen?? De eerste poging om het bovenstuk gesloten te krijgen ging mis. Inmiddels half twaalf en over een half uur moeten we -aangekleed en wel- in het gemeentehuis staan.

 Grrrr. Stom lint. Uithalen, adem halen, nadenken, nieuwe poging. Ditmaal ging het beter. Maar een stuk of veertig lusjes doe je niet in vijf minuten. Ingebonden kon het vers gekapte en opgemaakte op eigen kracht verder en was het eindelijk tijd voor mezelf met minder dan een kwartier op de teller. Hemd, broek, stropdas, gepoetste schoenen maar helaas geen douche .... Ongedoucht naar de burgerlijke stand. Zou het vaker gebeuren??

Drukdruk

 De honden zijn ook deze dagen weer een beetje het kind van de rekening. Alleen voor hen zou het al goed zijn, als het huis verder af is en we het grootste deel van de dag op 13 ipv 24 verblijven. Maar goed, dat is voor volgende week en niet voor nu. Nu moeten ze het weer doen met de bak voer, die ze voor hun neus krijgen gezet en een aai over de kop. Zelfs voor drollen ruimen ontbreekt de tijd.

 Terwijl de vrouwelijke helft haar tijd verspilt aan kappen en opmaken moeten de cadeau's in de auto gezet worden en de sterke drank niet worden vergeten. Koffers moeten gepakt. En nog wat van die zaken. De koffie voor de camper als klein rustmoment en direct weer verder rennen.

Indrukwekkend

 Prachtig de reactie van binnendruppelende feestgangers als ze zien, waar ik momenteel een soort van leven probeer te leiden. De "gefronste wenkbrauw" is het minste, gevolgd door een hoofdschuddend gemompel van mijn voornaam. Het heeft wel wat weg van een uitdragerij of zo'n Brocante, die met de meest wonderlijke oude zooi volgestapeld is tot aan het plafond. En dan is het niet echt oud wat hier overal rijen dik uitgestald en opgestapeld staat. Het is niet, dat ik het niet meer zie. Ook het ontbreken van een keuze maakt het accepteren van het behelpen niet makkelijker, het onderstreept het simpele feit van de aanweigheid en daar zal ik het toch nog enige maanden mee moeten doen. Gesteld dat niet nog meer zaken andere banen dan de geplande kiezen. Een mogelijkheid, die mijn maag duidelijk merkbaar laat samentrekken.

22022

 Gewoon ... ff voor de leuk. Het passeert en dat opgemerkt.

Vormgeving

 Prachtig, dat je ergens geen ruk van verstaat en het toch voor bijna 100% begrijpt. En niet alleen de intentie, maar ook de concrete bedoeling. Natuurlijk is meer dan de helft, ruim meer dan de helft lucht maar het ceremoniële waarmee twee wezens, die ervoor gekozen hebben om hun verdere leven te delen, bij elkaar worden gebracht, bijna aaneengesmeed worden, heeft wel wat en in elk geval veel meer dan wat een paar begeleidende teksten bij een administratieve registratie op het gemeentehuis teweeg weten te brengen. Daar hoef ik dat laatste niet eens (weer) voor meegemaakt te hebben. Het moèt, dat zegt genoeg.

 Maar dat 'moeten' is morgen. Het 'willen' was vandaag en wordt zaterdag nog een keertje dunnetjes overgedaan. Procedurele manco's, irritant maar van generlei invloed op het gewenste eindresultaat.

Geketend?

 Geringd! Eigenlijk kan het niet eens. Het niveau van geldigheid blijft steken bij "Nop", maar toch. En desondanks voelt het goed. De administratie regelt de zaken morgen maar met terugwerkende kracht in de juiste banen. Moet er meer gezegd worden? Moet niet, maar ik ga er toch wat meer woorden aan verslijten. Ik heb me er niet voor niets de hele ochtend van 07:00 tot, helaas, voorbij eenen tegen aan bemoeid om de boel netjes en naar wens over de bühne te laten gaan. Wat dus mooi niet lukte.

 Sta je dan met twee geestelijken, waarvan eentje al gerokt, een paar familieleden en een fotograaf en mist verder alles en iedereen, wiens aanwezigheid procedureel dan wel emotioneel van waarde is. De ene getuige is gewoon te laat, maar komt tot eigener verbazing als eerste aan. De andere getuige is de weg kwijt geraakt. En het lokale familiedeel is zonder gordel om in de handen gevallen van de politie. Wat is er toch aan de hand met deze gebeurtenis. Welke sterren zijn ongemerkt uit hun baan gevlogen??

Diepe

 Al eens iets georganiseerd, of hoe je het ook noemen wilt, op langere termijn? En dan ook meegemaakt dat alle drukte, die dat met zich meebrengt, op een gegeven moment omslaat in een soort fatalistische gelatenheid? Misschien heb ik daar wel alleen last van. 'Last hebben van' is trouwens niet de juiste uitdrukking. Het frappeert me en dat niet voor de eerste keer.

 Steeds weer, of het nou bij de voorbereiding van een langere reis, het realiseren van een grote klus of nu dan dus bij een feestje is, er komt een moment waarop een soort van streep getrokken wordt, het geregelde wordt aanschouwt en indien goed bevonden, leunt alles in mij achterover. Zó iets, maar er is meer. Van detailleerde lijsten mbt wat nog gedaan moet worden en/of vooral niet vergeten mag worden, switcht de hele toestand naar een vorm van overlevingspakket, naar het minimum van het minimale. Voor reizen is dat paspoort, medicijnen en creditcard. Nu is het meer het feit, dat het hele rijtje wensen is afgewerkt en je uiteindelijk moet constateren, dat je pas achteraf zult weten of het het was wat je wilde. Het besef, dat je een hoop kunt willen, maar dat niet jij het bent, die het feitelijk gaat realiseren. Afwachten en wijn drinken,dus.

Knikkeren

 Het spel gaat beginnen. Gemankeerd en binnen te krappe kaders, maar toch. Kerk, gemeente, nog eens kerk, maar vooral toch feest: vandaag, morgen en zaterdag. En dan is de maand voorbij, keert theoretisch de rust terug in het systeem en kan in lager tot ontbrekend tempo (niet) afgerond worden, wat verder nog zou moeten gebeuren, om behalve van een nieuw ook van een normaal leven te kunnen spreken. Lekker hè?

 Ik denk, dat ik mijn horizont voorlopig op zondagmorgen vastleg en mijn gedachten en andere voorbarig spul daar vóór dan wel achter fixeer afhankelijk van de soort ter voorkoming van ongewenste en vooral rustverstorende interactie. First things first. En dat is in dit geval het Vermaeck. De zure appels doen we voor de afwisseling als naspijs

Lucht

 De kleermaker heeft dus ook duidelijk zijn eigen voorgestelde verzenddatum van gisteren, die ik telefonisch al als "simpelweg te laat" heb bestempeld, niet gehaald. Ik snap werkelijk niet, hoe het mogelijk is, dat een dergelijke praatjesmaker een lopende zaak kan runnen.

 Laat ik alle zorgvuldig en ruimschoots tegen beter weten in stand gehouden illusies aan de kant schuiven en zien welke alternatieven, ik weet te bedenken. Punt is, dat alles, wat te bedenken valt, meer of minder onmogelijk is. Zou ik nog een serieus bedrag aan een alternatief willen besteden, dan moet ik het nog vinden ook. Gisteren al een beetje rond gekeken en a. Was er zoals te verwachten weinig keuze in blauw, b. Ziet alles tamelijk goedkoop uit en bevallen me die strakke modellen met nauwe pijpen niet en heb ik c. Eigenlijk helemaal geen zin om geld aan iets te besteden, wat ik eigenlijk al betaald heb, terwijl een alternatief op die korte termijn nooit zal kunnen tippen aan, wat het zou zijn geweest, als die lul gewoon zijn werk had gedaan.

Dit gaat een hoop geklets geven, maar ik ga niet aan het beeld voldoen, dat men obv algemeen geldende normen en waarden van mij als medemiddelpunt van de feestelijkheden in het hoofd heeft, omdat dat simpelweg niet kan. Ik geef me vandaag nog om wat in winkels te neuzen. Maar ik heb al 890 euro weggegooid en voel er weinig voor om daar nog een paar honderd achteraan te gooien.

Spits ....

 Daar zit ik weer! Wachtend op een moment, dat de onpraktische oplossing van een douche in de keuken ondanks alles de mogelijkheid gaat bieden, dat ik me enerzijds van koffie kan voorzien, koffie met de iedere dag verse maar onzekere hoeveelheid melk, en anderzijds mijn lijf kan schoonspoelen zonder publieke belangstelling van moeders, buren en/of ander vrijelijk binnenwandelend volk. Heerlijk, ik doe tenslotte niks liever dan wachten en improviseren in onpraktisch contructies.

Vervliegen

De laatste woensdag van het oude leven is aangebroken. Niet dat die woensdag nog veel herkenbaars heeft, dat herrinnert aan het vorige leven op het Franse platteland. Ik wilde zeggen "Alleen de medicijnen zijn niet veranderd.", maar ook daar is het een en ander gewisseld. De werkzame stoffen zijn, als ik de bijsluiters mag geloven het enige dat hetzelfde is gebleven. Én het hondenvoer, maar dat is omdat ik nog teer op de 'import' van begin april.

 Eigenlijk heeft het nieuwe leven zonder te wachten op de administatieve bevestiging het oude bestaan compleet overhoop gegooid en zichzelf stevig gevestigd. Een nieuw leven, waarin de nodige elementen gelukkig slechs tijdelijk zijn, tenminste dat hoop ik heel hard. Of dat dan gaat werken is maar de vraag. In de afgelopen weken is mijn hoop een redelijk ijdele bezigheid gebleken. De verkoop is nog steeds niet in een stadium dat enige zekerheid geeft en als irritant extraatje ziet het er ook naar uit dat de kleermaker beter/sneller met zijn mond is dan met zijn handen. Qua kleding zal ik de komende dagen moeten improviseren. Erg iritant, bijna pijnlijk, mag ik wel zeggen, maar met een knokploeg naar Frankrijk trekken, leek me niet de juiste oplossing.

 Kortom het geloof in de mensheid loopt weer wat deuken extra op en voor de rest weet ik het gewoon ff niet. Hopen, dat er niet nog meer deuken bijkomen, is alles, wat ik kan doen. Toch hopen dus en hopen dat dat hopen werkelijk het gewenste oplevert.

Krom

 Zorgbudget, wel of niet persoonsgebonden, verzekeringen, oudedagsvoorzieningen, aow, pensioen en de nieuwe mode van mantelzorgen .... hier wordt gewoon in de moestuin gewerkt met het looprek onder handbereik. Krom, recht, oud, jong .... stilzitten doe je als het werk is gedaan. En dat werk bestaat in deze tijd van het jaar uit de Roemeense vorm van schoffelen. In de moestuin maar vooral toch in de  mais- en aardappelakkers.

 Gewerkt wordt met een hak in de vorm van een halve cirkel, tegenwoordig scherp gemaakt met de slijptol. Nergens voor nodig in feite want al hakkend slijpt het ding zichzelf. Erger is dat de hakbeweging en de relatief korte steel je dwingt tot een gebogen werkhouding. Uren achter achter elkaar. Precies de hoek van negentig graden waarin hier de nodige oude vrouwtjes rondschuifelen. Vreemd genoeg zijn het voornamelijk of eigenlijk uitsluitend vrouwen, die zo krom lopen ook als ze niet op het veld bezig zijn,  terwijl hetzelfde werk toch door beide geslachten wordt gedaan. Vreemd is ook dat men vooruit bewegend werkt en je dus al werkend weer plattrapt, wat je net te voren los hebt gehakt. Soort van bezigheidstherapie, ook qua onkruidverwijdering, want dat zijn hier een viertal hardnekkige wortelgewassen, die dankbaar gebruik maken van hun wortelgewijze vermenigvuldiging dankzij het gehak.

Pseudovrij

 Een dag rust. Eéntje, welgeteld en op de keeper beschouwt eigenlijk niet eens. Maar goed we doen maar alsof. De mens is niet voor niks goed in zichzelf voor de gek houden. Geen 100 km rijden vandaag. Het leek de afgelopen tijd een dagelijkse routine te worden. Maar ook zonder autokilometers moeten er dingen gedaan worden. Het mag in eigen tempo en naar eigen inzicht op wat gisteren weer een stapje meer in de richting van een eigen plek is geschoven. Dat is iets waard.

 Een dag zonder werklui. Alleen dat is al het genieten waard. Vandaag wel ff achter mijn klapladder aan. Die is gisteren in het enthousiasme van het opruimen mee verdwenen. Wat verder allemaal achter is gebleven en wat ik daar mee moet, wil of kan, laat ik lekker tot volgende week. Vandaag doe ik een mooie fles witte wijn in de koelkast en ga me onledig houden met het inpakken van cadeautjes. Ja, hier krijgen niet de feestvarkens cadeau's, die delen ze hier uit. Maffe gewoontes.

Vrij!!

 Het leven begint te leven. Activerende rust! Een lang verlangd genot. Een goed terras (het tweede voor vandaag), een niet verkeerde Prosecco, smakelijke Penne arrabiata, een aangenaam glas rode wijn, een degelijke Oostenrijkse koffie (Meinle) en uitstekend lokaal vuurwater. Dit is waar je probleemloos je ledigheid mee kunt vullen. Dagenlang! Zelfs de wifi werkt.

 Gezeten onder linde en esdoorn en een vrijwel strak blauwe lucht zorgt een aangenaam briesje voor verkoeling. De echt belangrijke zaken zijn zo klein, dat je ze snel over het hoofd ziet.

 Naast me zit zo iemand, die dat waarschijnlijk niet snapt. Een jonge Roemeense zit op te scheppen over haar kennis van eten en drinken, mn mbt de Italiaanse keuken en dan speciaal qua restaurants in Londen. Volgens mij heeft het kind nog geen aardappel gekookt, laat staan pasta. De groep, waarin zij het hoogste woord voert, is een mix van Roemenen, Duitsers en misschien een Engelse, bleek en vol sproeten. Het blijft raar voor mij om Duitsers Engels te horen praten.

 Ik laat het gesprek verder verwaaien en richt mijn aandacht op de pasta en de rode wijn. De Piata Mica is een heerlijke plek om te zitten. Hier ga ik vaker terugkomen.

Terraszucht

 Eindelijk een (stukje) dag zoals ik me dat wensen zou, als ik het voor het zeggen zou hebben. Het kan natuurlijk altijd beter, zo zou ik er niet vies van zijn, als het terras op een boulevard langs de Middellandse zee zou liggen. De zon, het briesje, de vogels, de koffie, de passanten .... alles ok. Alleen zou ik uit moeten kijken op zee en het aan en afrollen van de golven willen horen ipv auto's op een parkeerplaats. ..... en graag een goede wifi-verbinding, zolang ik hier nog geen lokale dual-sim heb gevonden.

 Allemaal nauwelijks prioriteitwaardig, maar erg effectief in het veraangenamen van mijn leven. En dat is toch dè prioriteit van nu en de komende weken, maanden en jaren. Zal het voorlopig vooral gezocht moeten worden in de afwerking van het huis en vervolgens de tuin, hoop ik toch ook meer en meer tijd en geschikte plekken te vinden om aan mijn terraszit-verslaving tegemoet te kunnen komen.  Lokaal, nationaal en over de grenzen van mijn aanstaande levensland heen.

Verschillen

 Zoek de verschillen! Haal ik de tien? Als eerste is daar natuurlijk paard en wagen! Een niet te missen nieuw element in het dagelijkse wegverkeer. Een verrassende tweede is de ooievaar. Altijd al bekend geweest maar nooit of tenminste bijna niet en zeker niet dagelijks gezien op z'n nest of statig stappend in de omringende velden. Een goeie derde zijn de hoofddoekjes. Waar ze zich in het Westelijke deel van Europa druk over maken vanwege de Islam, is hier nog simpele dagelijkse praktijk, zeker bij de oudere generatie(s). Op nummer vier mag de prominente rol van de kerk genoemd worden. Voordelig qua feestdagen, irritant qua bemoeizucht mbt wat moet en niet mag. Ten vijfde maar in praktijk soms erg overheersend is het gebrek aan planning, ook in de dagelijkse gang van zaken. Voordeel is dat je mensen à la minute in de benen kunt brengen. Nadeel is dat afspraken met groot gemak niet nagekomen worden. Op zes staat de gewoonte om te eten als het uitkomt en dat is vaak pas als alles is gedaan. Slecht voor je biologische klok, handig qua eten buiten de deur. Restaurants serveren bijna rondom de klok, en minimaal iets van 7 tot 22:00. Als zevende mag de drank aansluiten. De wijnen zijn over het algemeen demisec, het bier wordt geserveerd in halve liter flessen en qua borrel kies je hier tussen 50 of 100 ml. Dan mis ik er maar drie .... de zigeuners, kuddes  en ??

Ontrafelen

 Na de laatste zondag komt de laatste maandag en zo tellen we de week verder af. Vandaag blundercorrectie en andere laatste loodjes. Had allemaal anders kunnen lopen, maar daar koop je nou niks meer voor. Tijd voor omschakeling naar berusting. Geduwd en getrokken naar capaciteiten. Meer kan een mens niet doen. De rest heet 'overmacht', al wordt ie in deze door mensen veroorzaakt en niet door de omstandigheden.

 Een week een pas op de plaats en een lopende draad compleet afhandelen. Heeft ook wat. Een definitieve punt ergens achter zetten. Volgende week een last minder. Was het Franse verhaal er niet tussen gekomen, had ik me kunnen concentreren op het huis. Behalve dat dat geen luxe zou zijn, is het leuk ook. Niet in de laatste plaats omdat ik daarin steeds minder afhankelijk word van derden. Helemaal vrij ben ik nog niet, maar qua interieur zijn de werklui bijna de deur uit.

 Huis afwerken, tuin onderhanden nemen, achter de verkoop aan zitten en tussendoor ff op en neer naar Frankrijk. Het is bijna overzichtelijk te noemen.

Ongewis

 Een hoop gedaan vandaag. Hier en op de toekomstige woonplek. Schoongemaakt in de bovenkamer en de eerste drie kamers van het huis. Leefbaar zou ik het nog niet willen noemen, maar levenbaar kan het nu heel snel worden. Wat spullen neerzetten. Liefst niet in dozen, maar op tafels, in rekken etc. Water, een boiler en een wc-pot en we komen een flink stuk in de goede richting.

 Deze week niet meer. Ff andere prioriteiten. Drie dagen voor de laatste loodjes en dan begint het spektakel. Het mag met recht een eindspel heten. Hier is meer dan een jaar aan gewerkt .... weliswaar niet door iedereen, maar toch. En welke zekerheden zijn er? Bijna geen een! Veel beloftes, massa's goede bedoelingen en dus een hoop hopen en hard duimen, dat de werkelijkheid daar straks niet teveel van afwijkt.

 Als morgen alles gaat lukken, heb ik zowaar dinsdag een vrije dag. Woensdag komt de gastenstroom opgang en daarna gaan ergens de touwen los en is het verder aan de stroom, waarvan gepoogd is die in banen te leiden. Is weer eens wat anders ....

Afsluiting

 Zondag. Bijschrijfdag. Hoop van harte dat dit geen gewoonte wordt. Ik zou mijn dagen graag ietsje meer gestructureerd willen zien. Zolang die eigen plek ontbreekt, zal het wat dat betreft wel bij een wens blijven. Maar daar wil ik het helemaal niet over hebben. Vandaag is een speciale dag. De zoveelste speciale dag in de afgelopen weken. Grenzen worden overschreden, eindstrepen gehaald, problemen opgelost en voorgeschoteld ... Noem het op.

 Wat is het speciale van vandaag? Het is de laatste zondag van het  'oude' leven. Volgende week zondag heb ik een ring aan mijn vingers en word ik hopelijk niet al te katerig wakker in het hotel, waar we de avond ervoor uitgebreid gefeest hebben met eten, drank en dans. Dan is mijn scheepsrecht op dat vlak verbruikt. Nederland, Frankrijk en straks Roemenië. Je bouwt zo ongewild een aardige internationale ervaring op. Maar daar over een andere keer.

 Het was leuk geweest als een week geleden alles in kannen en kruiken had gezeten. Helaas is dat zelfs nu nog niet het geval. Niks relaxt en zorgenloos freewheelen richting een feestje. Rennen, stressen en improviseren zoals dat hier eerder normaal dan uitzonderlijk is als iets geregeld moet worden. Helaas was het te kort dag om Roemeense landaard te veranderen.

Dodelijk

 Het sterfgeval heeft de deksel op de betreffende put in mijn leven verschoven. Er is ongewenste ruimte ontstaan. Ruimte, die ik het onderwerp de afgelopen weken met de grootste moeite heb weten te onthouden. Hier worden ongewild pionnen verschoven in een spel, dat ik niet (meer) wens te spelen en zeker niet op dit moment, aan de vooravond van wat een feestelijke week moet worden. Maar het duveltje is er weer .... "Wat als .....???" Nou dan heb ik pech gehad en zal daar verder weinig van merken. Mis gaat het bij de dromen, die nauwelijks gerealiseerd alweer in het water vallen. Dat gun je niemand toch??

 Niet mee bezig zijn. Die hele macabere denkwereld is in de afgelopen twee jaar naar de zijlijn en verder uit het zicht verdwenen en dat wil ik voorlopig graag zo houden. Er was weer ruimte voor 'toekomst', zelfs als die statistisch gezien redelijk overzichtelijk mag heten. Die geest mag terug in z'n fles. En vlot een beetje.

Funeral

 Bezig met de zoekttocht naar een verpakking, die een beetje aan de wensen tegemoet komt en per direct in de gewenste hoeveelheid verkrijgbaar is, weer een afzegging voor het feest. Hierin heb je twee categorieën. Ten eerste het gelul-op-het-laatste-moment van mensen, die gewoon niet willen komen, maar vinden, dat ze dat eigenlijk niet kunnen maken. En ten tweede de echte pechvogels en zo eentje was het nu. Iemand die zich overduidelijk op het feest had verheugd en daar een streep doorheen getrokken ziet door haar moeder, die ze vanochtend dood aantrof.

 Wat een plotseling dood teweeg kan brengen, daar weet ik wel het een en ander van af. En hoe het precies allemaal zit en wat de persoon werkelijk denkt en zou willen, weet ik niet, maar hier heb je nog van die ongeschreven wetten, die in Nederland lang geleden al bij het oudvuil zijn beland. Of ze wil of niet, ons feest is nu gewoon voor haar van de baan. Wordt weer schuiven in de tafelschikking.

 Het tweede sterfgeval trouwens in de kring van de genodigden. Blijft het daar bij of gaan we op naar de omkering van "Four weddings and a funeral"?

Zoektocht

 Feest geef je in mijn beleving, de West-Europese versie, om mensen ergens op te trakteren. Feest geef je hier voor een deel om dezelfde reden, alleen is hier vanuit een oude gewoonte om in nature aan het feest bij te dragen, de regel ontstaan, dat men betaalt voor het feest ipv een cadeau te geven. En voor dat betalen, dat, als het ff meezit, de kosten van het feest ruimschoots dekt, worden de gasten dan weer bedankt met een cadeau(tje). Die gift moet weer verpakt worden. Voor dat soort theater bestaat hier een hele business ..... Je hoeft enkel het spul op tijd te bestellen. Doe je dat niet, is het dus een kwestie van " zien, wat je krijgen kunt" mn qua aantallen. Combineren van mogelijkheden is dan vrijwel niet te vermijden. Ongewenst geïmproviseer, als je mij vraagt. Maar wie vraagt mij iets???

Rotzooi

 Rotzooi in de straat. Rotzooi in de hof. Rotzooi in de tuin. Rotzooi in huis. Ik ben bepaald geen juffrouw Mier, maar ook ik heb spuigaten, waar het op een gegeven moment uit loopt. En dan laat ik de organisatorische rotzooi wijselijk effe buiten beschouwing. Eerst hier de boel goed op de rails zetten en dan weer verder met de feestperikelen.

 Het is vechten tegen de bierkaai, communiceren met een betonnen muur. Iedereen en alles heeft begrip, geeft je gelijk en doet ondertussen, wat ze zelf het beste uitkomt en dat is in de meeste gevallen niks danwel wat moet gebeuren voor hen uitschuiven. Eigenlijk komt men hier niet in de benen, voordat het in feite te laat is. En dan verbaasd zijn over het feit, dat je zonder het te bestellen niet iets in 50-voud kunt krijgen in een gemiddelde winkel ... Logistiek, distributieketens en minimale opslag zijn hier niet anders dan elders. Een plaatje wat gewoon niet past in het denkpatroon van de gemiddelde Roemeen. Tenminste niet de soort van het platteland.

Opschonen

 Hoe moet of zal ik het noemen? Pré-finish? Tussenstop? Pas op de plaats? Aanzet tot de eindsprint? Ik zal me later over de juiste woordkeuze buigen. Nu moet ik in de benen. Na twee jaar vuilstorten in de tuin is men gisteren begonnen met opruimen. Om te beginnen is het zooitje naar de straat verplaatst, waar al een forse berg bouwrommel lag, waarover met regelmaat werd geklaagd door de buren. Zelfs de politie vond het een keer nodig om zich er tegen aan te bemoeien, zonder dat dat verder ook maar iets van een verandering opleverde. Tenminste niet qua zooi in de straat, waarschijnlijk wel qua geld in hun portemonnee. Maar dat is inschatting, ik heb me daar verder niet mee bemoeid. Dat ga ik vandaag wel doen. Het zooitje schijnt weggehaald te worden. Er is een man, die de zooi erg graag wil hebben om ergens iets op te vullen. Hoe dat allemaal precies moet, waarheen, etc. maakt me niet uit. Ik moet betalen en zorgen, dat mijn stoep of hoe je dat moet noemen weer toonbaar wordt.

 Het werk blokkeert de (toegangs)weg van het dorp. Een weg waarop met onverantwoord hoge snelheden het dorp in en uit wordt gescheurd. Zelfs het openbaar vervoer is geen cent beter. Nu moet men afremmen en soms wachten. Valt verkeerd bij de vaak erg korte lontjes. Schelden en schreeuwen .... het is iets waar Roemenen best goed is zijn. Ze kunnen uren kletsen met willekeurig wie over de meest banale onzin, maar achter het stuur telt iedere meter en seconde. Rare lui.

(On-)mogelijkheden

 Moet ik vandaag nog iets? Nee, ik moet niks meer. Schoonmaken zou ik willen. De plek een beetje leefbaar maken, zelfs al is het slechts deels, gezien de ontbrekende slaapkamer en de afwezigheid van bad en bed.

 Wil ik nog iets? Ja, een stevig stuk in mijn kraag drinken. Ongegeneerd met niks en niemand rekening houden .... een absolute onmogelijkheid in de situatie waarin ik hier al weken verkeer.

 Kan ik nog iets? Ooooooo ja, een hoop. Hangt een beetje af van of ik nu wel of niet in de olie terecht ga komen. Electra kan, heel misschien schoonmaken, wandelen met de honden kan .... en meer, veel meer dan interessant is om het op te noemen.

 Voor het eerst het idee om ergens heen te gaan wat niet kan: Brantôme.

Diversen

 Het was weer wachten, maar er gebeurd vandaag gelukkig vanalles, meer zelfs dan gangbaar is op de doorsnee werkdagen. Kast, deur, glas, hout, septictank, verven en tuin. Ondertussen kan ikzelf weinig meer dan duimen draaien en staan te springen om aan de slag te gaan.

 Nadat het materieel, deels op eigen kracht, is gearriveerd, wordt begonnen met puinruimen. Letterlijk. Het bouwpuin moet uit de tuin naar de straatkant. Na een paar uur het werk van de graafmachine en het heen- en weerrijdend dumpergeval bekeken te hebben, waag ik te betwijfelen of het allemaal zoveel sneller gaat dan met de hand. Het kost minder moeite, ok, daarvoor slurpen de machines de diesel alsof het ranja is op een kinderfeestje. Of is dat cola tegenwoordig?

 Ondertussen wordt de laatste hand gelegd aan het verfwerk, wordt de septictank lekvrij(er) gemaakt en zijn timmerlieden gearriveerd om een geleverde kast in elkaar te zetten of dat werk wat we zelf al grotendeels gedaan hebben, af te maken. Heerlijk, zien dat dingen ook zonder eindeloos pushen kunnen gebeuren. Of correcter, dat de dingen na een hoop gepush, dan toch werkelijk blijken te gebeuren. Hè, hè.

Wazig

 Vermogens verminderen. En dan heb ik het voor de afwisseling eens niet over de bankrekening. Het gaat staps- cq schoksgewijs en/of geleidelijk danwel sluipenderwijs, maar de momenten, waarop je moet constateren dat een van je vermogens een stapje terug doet, passeren onmiskenbaar. Ik zal niet te persoonlijk worden en me beperken tot de groeiende noodzaak voor een leesbril.

 De momenten, dat het zicht, mn in de ochtend een stuk minder is, fietsten de laatste jaren  wel vaker voorbij. Vooral in de winterperioden en natuurlijk op de ochtenden na een beschonken avond. De laatste tijd zou dat echter betekenen, dat het constant winter is en/of ik in de olie ben dan wel met een stuk in mijn kraag rondloop. Wat absoluut niet het geval is. Het is dertig graden boven nul. En ik ben geen lid van de blauwe knoop en zal dat ook nooit worden, maar vergeleken met Frankrijk lijkt het hier toch af en toe op het bestaan van een geheelonthouder.

 De vrees zou daarom gerechtvaardigd kunnen zijn, dat het stapje terug deze keer definitief is. Op naar de tweede bril dus, want die varilux van een paar jaar geleden was geen succes. Mag een opticien het de normaalste zaak van de wereld vinden, maar ik pas mijn leven niet aan aan een bril. Het werkt precies omgekeerd.

Ergerlijk

 Heb je alle menselijk mogelijke onmogelijkheden afgehandeld gaat het mis op een gebrek aan controle van wat door specialisten is gedaan ....... Moet ik daar nog op ingaan?? Weer het gezeik, dat je eerst verplicht bent om met allerlei overbodig spul in zee te gaan en dan blijken die ook nog niet in staat om hun werk goed cq correct te doen. Opblazen moet je die hap, het zou erg verheldernd werken als daar een gewoonte van zou worden gemaakt. In mijn eentje schiet ik d'r niet zoveel mee op en laat de overdaad aan energieverspilling voor het moment maar zitten. Moet zien dat ik daar een minder vernietigende uitlaatklep voor weet te vinden.

 Goddank hoef ik niet stante pede in de vierwieler te springen en 100 km brandstof verspillen voor het corrigeren van andermans geblunder. Pffff, daar kom ik goed weg. Maandag mag ook en dan moet ik sowieso weer de stadse kant op. Er liggen nog de nodige losse eindjes waar hoognodig het een en andere mee moet gebeuren, voordat het te laat cq volgend weekend is.

Stofhappen

 Er wil maar geen eind aan komen. Denk je het gehad te hebben en met een gerust hart de tent een schoonmaakbeurt te kunnen geven, wordt weer ergens de slijptol ingezet, zonder dat met water wordt gewerkt of kan worden gewerkt. Hoppa, alles weer grijsgrauw vuil en stoffig. Ik wil, dat dat ophoudt. Geen behoefte aan een zinloze godenklus, zelfs liever geen huishoudgedoe, maar bouwstof is niet hetzelfde als huis-, tuin- en keukenstof. Het krast. Het vliegt op. Het zit niet alleen over op maar ook overal in. Het is bar en ik word een beetje boos.

Afronden

 Weer een dag des onderscheids. Maar hard duimen dat de tuttebellen op de betreffende instanties niet ineens met nog iets extra's op de proppen komen. Ik geloof, dat ik dan in staat ben, om het hele zwikkie de lucht in te laten gaan. Gelukkig heb ik daar de middelen niet toe. Maar het zou me wat waard zijn als ook de beschikbare middelen niet uit de kast hoeven te komen. Genoeg gevloekt en met mijn tanden geknarst de afgelopen weken. Laten de zaken voor de afwisseling eens meewerken of op z'n minst niet tegenwerken.

 Het is een prachtige dag qua weer. Laat de rest van wat deze dag moet gebeuren dit goede voorbeeld volgen. Aannemer aan de slag met de laatste loodjes binnenshuis. Het zou leuk zijn als de meterkast eindelijk eens foutloos zou werken. Kan ook dat verder afgehandeld worden. Verder opruimen, schoonmaken en een beetje inrichten. Een kalme dag behoort tot de mogelijkheden.

Verjaren

 19/05. De datum schuurt al een paar uur. Er is iets. Er was iets. En dat iets is eindelijk tot me doorgedrongen. De verjaardag van mijn vader. De goeie man is alweer bijna 13 jaar geleden uit het leven vertrokken. Moet ik daar iets mee? Nee en Ja, zo ik dat zou willen.

 Kwalijker is, dat ik dus de 16e voorbij heb laten gaan, zonder dat er bellen hebben gerinkeld of herinneringen aan mijn deur hebben geklopt. Ik heb dat laatste in elk geval niet geregistreerd. En dat was toch de verjaardag van Yoland. Zit minder lekker. Hard opweg naar acht jaar geleden, maar toch. Het herinnert me aan het feit, dat ik er een vorm voor moet vinden, om in stand te houden, wat voor mij waarde heeft. De bezoekregeling in Nederland en de plek in mijn nieuwe dagelijkse leven.

 Het altaartje, dat Yoland in feite op LpM had, zou natuurlijk nog wel kunnen, maar dat de move naar elders, het verlaten van de Franse plek consequenties zou hebben, zat in het verkassen ingebakken. Sterker nog; met het vertrek zijn we eindelijke andere, eigen wegen gegaan. Klinkt kriebelig, maar toch.

 Utrecht zal belangrijk blijven. In meerdere betekenissen. Yoland is en blijft daar een belangrijk element in. Het aandenken aan de herinnering verschuift, denk ik, daarheen waar het hoort, naar haar laatste rustplek.

Realiseren

 Alles en vooral iederen in de weer. Moeders stuurt nukkig vanuit haar gemankeerd lijf de kids in de gewenste richtingen. Dit moet nog! Waarom doe je dat niet? De varkens moeten eten. Het wordt tijd, dat de grond in de kas omgespit wordt! Nee, ik heb nu geen tijd om te eten, er moet gewerkt worden. En daar gaat ze weer achter de kippen aan. Niks en niemand is veilig voor haar ..... behalve ik. Ik eet rustig mijn zelf klaargemaakte avondmaaltijd op het in Frankrijk ingesleten moment.

 Het lijkt erop, dat mijn nauwelijks expliciet gemaakte boodschap is overgekomen. Ik bekijk me het theater in deze keuterboerenhof, stop mijn jeukende handen in mijn zakken en ga andere dingen doen. Heb mijn quotum voor vandaag netjes gescoord op mijn eigen plek. Het onkruid in de helft van wat ooit de moestuin moet worden lekker plat gemaaid. Voelde me met de bosmaaier in mijn handen bijna terug verplaatst in waar ik toch echt al iets van zes weken ben vertrokken.

 Ik proef een hoop, iedere dag weer, maar de smaak wil ik maar niet te pakken krijgen. De smaak van aan de slag gaan op volle stoom. De nog steeds noodzakelijke werklui hinderen me aan het tot me door laten dringen van de plek. Ik wil aan de slag kunnen gaan zonder, dat er steeds weer nieuwsgierige blikken mijn kant op gaan, gevolgd door een hoop vragen, waar ik verder weinig mee kan. En dat ligt niet alleen aan de taalbarrière.

Rustgebrek

 Er zijn van die telefoongesprekken, die je niet voert, omdat je niet bevestigd wil krijgen, wat je zeker weten horen gaat. Hetzelfde kan trouwens ook met brieven, die je dan ongeopend laat of mensen, die je uit de weg gaat. Hoe dan ook, dat gedrag lost natuurlijk niks op. Wat je liever niet weet, wordt er in negen van de tien gevallen alleen erger door. Deadlines geven geen krimp. Je wenswereld wordt ook bij lang wachten en hard hopen geen werkelijkheid. Tijd slijt, dat klopt, maar dat werkt op een geheel andere schaal.

 Dus maar de juiste schoenen aangetrokken en gebeld. Zoals verwacht was het bericht, zoals ik verwachtte. Geen rust dus na het halen van het eind van deze maand. Sterker nog een planning erbij op het moment, dat de warboel eindelijk leek te bezinken. Data prikken. Afspraken helder krijgen qua strikte noodzakelijkheden en niet-onwaarschijnlijke uitloopscenario's. Vlucht en liefst vluchten boeken. Bus, trein, verblijf. Heen, retour.

 En gaat het me dan eind juni gegund worden? Die rust?? Er hangt nog steeds iets aan een zijden draadje te bungelen ...

Schijn?

 Het zijn momenten, nauwelijks meer dan ogenblikken, waarop ik af en toe iets heb van 'op mijn plek zijn'. Soms heb ik het als ik mijn koffie ga drinken en het gewenste ongevraagd voor me neer wordt gezet. Het kan me ook overvallen in de bouwmaterialenwinkel, terwijl ik zelf probeer te vinden, wat ik nodig heb. Of ik heb het in de kleine Lidl-achtige supermarkt, als ik de noodzakelijkheid van het 'boodschappen doen' weet te overstijgen en met veel plezier het aanbod aan een gedegen inspectie onderwerp.

 Het Engels spreken staat me inmiddels tegen, maar daarmee spreek ik niet ineens vloeiend Roemeens. Het rare is, dat men me nu, nu ik het eigenlijk niet meer wil, ongevraagd in de Engelse taal benadert (zij die de taal beheeren) en toen ik het wilde, de meeste mensen deden alsof Chinese poezië van hun verlangd werd.

 Dit gaat gewoon goed komen. De woordenschat groeit dagelijks en ergens zal de noodzaak van hele zinnen en bijbehorende grammatica geruisloos op de kar springen. Op de paardenkar!

Irritatieverzadiging

 Denk je een relatief rustige dag te kunnen genieten, mag je aan de slag met het glad strijken van de volgende bobbel. De trouwerij terug op de rails heeft de aannemer om de een of andere reden bedacht, dat het werk aan het huis wel ff stil kan liggen. En als iets nièt kan, is het dat wel. Wordt tijd, dat de werkmeute uit het grootste deel van de toekomstige tent kan verdwijnen. Beste mensen, maar ik ben ze inmiddels knap zat. Dus ff doorzetten graag. Nog één kamer een lik verf geven, de septictank lekvrij maken en de opstap naar het bijgebouwde gedeelte corrigeren naar wat origineel de bedoeling was. Dan moet weliswaar de badkamer nog, maar kan eindelijk begonnen worden met het eigen maken van de plek zonder dat volk, dat er verder niks te zoeken heeft, je steeds weer ongevraagd voor je voeten loopt.

 Gewoon zoiets simpels als schoonmaken en daar langer dan 30 seconden van kunnen genieten, voordat het stof weer neer dwarrelt of iemand met zijn cement-en-zand voeten door het deel van het huis banjert, waar hij helemaal niks meer te zoeken heeft. Of materiaal voor doeleinden gebruiken waar het helemaal niet voor bedoeld is. Wat overblijft krijgt naar verloop van tijd iets vogelvrij's ongeacht het orginele prijskaartje, dat er aan heeft gehangen. Aftimmerhout wordt gedegradeerd tot bekistingmateriaal. Isolatie platen worden slaapmatjes en theedoeken in tweeën gescheurd en als poetslap bij het verfwerk gebruikt.. Het is gewoon tijd, dat de boel afgerond wordt en/of compleet onder eigen beheer komt te staan.

Viervoetig

 Ergens weer iets van rust. De honden gevoerd. De oude garde uitgelaten en elders geparkeerd. Zelf toe aan een koud bier en me dat ook uitgebreid gegund. Kippen en ander tweebenig volk onbetrokken aan mijn geestesoog voorbij laten trekken van links naar rechts, terug, retour en verder.

 Voor ik me in het geschrijf zou kunnen storten, terug naar mijn toekomstige woonplek en enige aandacht verdeeld over het jonge grut. Heerlijk dat enthousiasme. Prachtig om de verschillen nu al te zien. De ervaring met de ander honden heeft geleerd, dat het gedrag als pup misschien een beetje verander, maar in grote lijnen blijft bestaan. Wederom is de dame de felste en het manneke de knuffelaar zonder dat hij over zich laat lopen.

 Ik moet oppassen, dat ik nu niet te weinig tijd voor de jonkies neem. Scheelt handenvol werk over een paar maanden. Ze zijn erg alert en op mij gericht. Dat is niet verkeerd. Maakt de opvoeding waarschijnlijk niet tot een gekmakende klus. Alles wat ik verder nodig heb is tijd en mijn plek!

Sisser

 Weer een keer gelukt. Weer op het allerlaatst, of tenminste bijna allerlaatste moment aan een rampenscenario ontsnapt. Waarom simpele handelingen verheffen tot een onnodige en ongewenste race tegen de klok en beter weten in, vergeven van minstens zo onnodige en ongewenste risico's?? Wat is daar de lol van? Geeft het een kick, dat het (Yeahhhhhhh!!) alsnog voor elkaar is gebokst? Die indruk had ik niet.

 Eenmaal geregeld, doet iedereen natuurlijk alsof de gemaakte drukte overdreven en niet op z'n plaats was, maar drie dagen geleden waren de geluiden van geheel andere strekking. Het is het verschil tussen terug op de grond zijn of in het vliegtuig zitten bij je eerste parachutesprong.  En die vergelijking gaat in zoverre mank, dat ik, in de vergelijking blijvend, helaas al meerdere keren heb meegemaakt, dat de parachute niet of in elk geval niet op de gewenste manier open ging. Geloof me, het maakt het springen er niet makkelijker op.

Debiel

 De vertaalde papieren opgehaald en langs een notaris gegaan voor de gewenste extra's. Het is werkelijk te gek voor woorden. Dit zou zelfs een Franse ambtenaar tot het fronsen van zijn/haar wenkbrauwen weten te bewegen. De eerste handeling van de notaris is het oproepen van een bestand. Dit is dus geen eenmalige nonsens, dit is voorgekookte bureaucratie. Vervolgens vult de dame, tot op heden enkel en alleen vrouwelijke notarissen gezien in dit land, eerste de gegevens vanuit mijn paspoort in, dan die uit het uitreksel uit het geboorteregister, daarna schrijf ze de gegevens over van het certificatie mbt mijn (voormalige) domicilie om tot slot de inhoud van het papier over te nemen, dat ik deze week in Boekarest heb opgehaald. Stuk voor stuk papieren, die ik verpicht was aan te leveren in originele èn vertaalde versie. En die laatste bovendien door dezelfde overtypende notaris gewaarmerkt! Ik kon het gille net voorkomen. Toen wilde ze nog vanalles weten wat mij niet betrof, kon ik nog gaan bellen ook....

 Hoe simpel is het, om vooraf kort mede te delen welke papieren gewenst dan wel vereist zijn, bij deze super stomme overschrijfactie?? Organisatie, afspraken ..... er valt hier met veel meer vooruitgang te boeken dan het fatsoenlijk asfalteren van wegen in snelwegformaat.

 Het was dat ik zat. Mijn broek kon dus niet afzakken. Zou gênant zijn geweest met enkel vrouwen om me heen. Bovendien had ik mijn spreekwoordelijke handen vol aan het hanteren van de plaatsvervangende schaamte, die deze hele nepprocedure mij opdrong. Snel weg! Er waren vandaag srieuzer problemen te tacklen.

Waarheid

 De countdown begint aan zijn zoveelste aftelcyclus. Vandaag is de volgende dag van de waarheid. Kunnen de noodzakelijke papieren op tijd in de gewenste vorm worden gegoten? Het vertalen zal wel niet voor problemen zorgen. De extra onzinpapieren van een notaris lijken me ook niet het probleem. De bottleneck vandaag zit in de hoek van het kadaster, de manier waarop het eigendom is geregistreerd en de noodzakelijke wijzigingen daarin om niet ergens in de (nabije) toekomst met onmogelijke geachte maar daarom niet minder mogelijke en bovendien ronduit ongewenste consequenties te worden geconfronteerd. Dat is behalve een mondvol ook een hoop werk. Niet vanwege dat ene zinnetje dat weggestreept moet worden of de extra regeling, die getroffen moet worden, maar vanwege alle erbij betrokken instanties en de vereiste bereidheid tot medewerking. En dat op maandagmorgen... We gaan het zien en hopelijk het goede eindresultaat meemaken. Alle duimen op elkaar, schietgebedjes prevelen en misschien is het zelfs een goed idee om de kaarsen aan te steken.

Zondagmiddag

 Pffff. Dat was bijna werk! Maar het was nodig. Hollen, om voor elkaar te krijgen, wat je zou willen, is aardig. Het is minder, als je onderwijl iedere keer weer vergeet te doen, wat je hebt leren waarderen.

 Een beetje bijgepend is er nu weer een moment voor aandacht voor de beesten, vooral voor de vondelingen maar niet alleen. De oude garde staat overduidelijk maar zeer indirect op hun strepen. Er worden konten tegen de krib gegooid en extra aandacht opgeëist. Na bijna dertien jaar de eerste  en haast volledige aandacht gekregen te hebben, zijn twee alles en iedereen opeisende pups niet waar je als trouwe hond op zit te wachten.

 Was sowieso niet zo slim om nu met pups aan de slag te gaan. Helaas worden sommige beslissingen je gewoon opgedrongen. De eerste pup achterlaten in het veld, had teveel van mijn ontkenningsvermogen geëist. De rest is gewoon het gevolg geweest van de eerst beslissing of zwak moment, zo je wilt. Beide kleintjes hebben het met elkaar zeer naar hun zin. Daar moet ik het mee doen, als steuntje in de rug voor het geregel, dat praktisch noodzakelijk is.

Ezelovertreffend

 Langzaam trekt de boel weer bij. Nergens op gebaseerd anders dan op de menselijke welwillendheid om fouten te vergeven, al weet je, dat dit de grootste fout is, die je maken kunt. Je zet je er automatisch mee in de wachtkamer voor de volgende blunder, die ook weer op een pardon hoopt.

Miskleun

 De sfeer is goed verziekt. Ideale manier om de zin, die je ergens in hebt, z'n nek om te draaien. Paniek aan de ene kant, ergernis aan de andere kant. Natuurlijk wil ik best geloven, dat dingen goed komen. Alleen heb ik a. niet zoveel zin noch tijd om daar lang op te wachten en b. heb ik nog minder zin om tussentijds allerlei risico's voor lief te nemen, die makkelijk als onbelangrijk of niet-bestaand worden weggewuift, maar dat helaas niet zijn.

 Twee dagen afwachten en dan zien waar het schip strandt om vervolgens te bedenken op welke wijze(n) de opgelopen schade tot het minimum kan worden beperkt. Als er iets is, waar ik een hekel aan heb, dan gaat dit er ruimschoots overheen.

Grenswerk

 Het is niet de eerste keer dat ongefundeerd denkwerk tot ongewenste verrassingen leidt. Tot op heden is het steeds met een sisser afgelopen. Ditmaal ziet het echter minder manipuleerbaar uit. Hier lijkt een gedegen nest bij elkaar gewerkt te zijn. Weet niet of het zin heeft om mijn hart vast te houden. Als ergens de soep niet zo heet gegeten wordt, als ie wordt opgediend, is het hier wel. Maar toch.

Uitsmijter?

 Gaat het een memorabel moment worden? Het moment, waarop alle voorbereidingen, moeite, initiatieven, ergernissen en ander soortig spul uit de categorie "Bloed, zweet en tranen" plompverloren in het water kan worden gedumpt?? Dank je vriendelijk, maar helaas, het is allemaal voor nop geweest?? Gaat dat werkelijk gebeuren? Je zou er niet eens bij stil moeten hoeven staan. Het is iets, dat pas ver na de laatst denkbare dwarsligger vagelijk onder het stof in de hoek der onmogelijkheden herkend zou kunnen worden. En dat hooguit als theoretische rampmogelijkheid. De werkelijkheid bewijst echter wederom een keertje surrealistischer te zijn, dan welk apocalyptisch scenario ook, dat uit het menselijke brein geperst kan worden.

 Ruim een jaar geleden alles denkbare opgeschoteld, voorgekauwd, herkauwd, bevestiging gevraagd en er in de daarop volgende maanden met regelmaat op teruggekomen.

 "Of het allemaal wel klopt?".
 "Nee, geen problemen. Alles ok." "Nee, dat is allemaal niet nodig om te doen." "Nee, het zit dubbel en dwars gebeiteld."
 "Nee, dus .........."

 En dat 5 dagen voordat de definitieve papierzooi ingeleverd moet worden. Vijf dagen incl. een weekend waarin niks te regelen valt en een notaris, die eenvoudigweg stelt, dat het gewenste een jaar gaat duren .... En dan wordt van mij verwacht, dat ik vriendelijk, vrolijk en begripvol overloop van bewondering voor wat op het laatste moment mogelijkwijs aan halfslachtige alternatieven in elkaar geflanst zou kunnen worden. Je maakt meer kans met de vraag om de betonpeilers van de Millau-brug te laten dansen.

Berusten

 Afspraak gemaakt bij de notaris voor de gewenste onzin. De rest van de papieren achtergelaten bij de vertaler. De ergernis aan tafel laten bezinken of eigenlijk plaats laten maken voor de teleurstelling over het niveau van de gepresenteerde salade. Gelukkig was het Paulaner Weissbier naar wens. Aansluitende de paarden aanbetaald en de wijn opgehaald. Genoeg geweest voor vandaag. Retour bouwperikelen en koemest.

Zwakzinnig

 Daar gaan we weer. Een ander land en de zoveelste administratieve waanzin. Het is trouwens, dat ik bedacht had om ff te checken of nou alles compleet was en dus de eerder verstrekte informatie niet vertrouwde, anders was ik met de belachelijke extra eisen geconfronteerd op het moment, dat er niks meer aan te doen was geweest. Hoewel .... misschien was het dan ook wel niet zo nodig gebleken, als het nu gepretendeerd wordt te zijn.

 Laat iemand me de zin verklaren, waarom ik een uitreksel uit het geboorteregister moet hebben, als ik daarnaast naar een Roemeense notaris moet gaan om vast te leggen wat mijn naam, voornamen, geboortedatum, geboorteplaats en de namen van mijn ouders zijn?? Wie heeft er een houtsnijdend idee?

 Of  graag een verklaring voor het feit, dat ik eerst aan de onzin terreur van de Nederlandse Ambassade in Parijs moet voldoen, om met dat resultaat persoonlijk naar Boekarest te gaan voor het verkrijgen van een papier dat 'Cutuma' wordt genoemd en een soort verklaring is dat Nederlandse huwelijksnormen overeenkomen met de Roemeense, als ik alsnog naar de notaris moet voor een verklaring dat de Nederlandse huwelijks normen overeenkomen met de Roemeense????? En dat dan notabene obv informatie, die door mij verstrekt worden??????????????

 Nederland kon er al wat van. Frankrijk overtrof het Nederlandse niveau van administratieve waanzin moeiteloos. Hoe moet ik Roemenië inschalen als voor mijn gevoel de overtreffende trap al betreden is?

Onsamenhangend

 De dag nauwelijk achter de rug en weer geheel terug in de chaotische werkelijkheid. Dorps, bewerkelijk maar bovenal de wereld van iemand, die niet in staat is enige structuur aan te brengen in de bezigheden. Het begint hoopvol ergens bij A gaat dan naar F, H en bijvoorbeeld M, eindigd ergens verderop om dan te constateren dan A halverwege is blijven liggen en ook de rest niet of nauwelijks is afgemaakt. Chaos is misschien nog een te zwakke omschrijving, maar ik heb even niks anders in de aanbieding.

Gevolgen zijn voorspelbaar. Teveel hooi op de vork. Geen overzicht van wat is gedaan en vooral niet van wat nog moet gebeuren en wanneer. Prioriteiten rollen over elkaar heen. Je loopt permanent achter de feiten aan. En per saldo gebeurd alles net één second of een fractie daarvan, voordat het te laat is. Vanzelfsprekend komt het resultaat zelden boven het niveau van de goede bedoelingen uit. En zoals bekend ... Bijna raak is helemaal mis!

  Zien dat we op één terrein de boel een beetje meer dan "normaal" tot een goed einde weten te brengen. Zien we daarna weer verder. Het is dat is al grijs ben, anders zou ik het inmiddels worden. Diep ademhalen en verder met afronden, ordenen en wat komen gaat structureren, tenminste proberen.

Ideetje?

 Voor het eerst sinds weken een beetje behoorlijk geslapen. Moet vaker een nacht overslaan. Krijg ik bovendien zomaar een uur of tien per 48 uur in mijn schoot geworpen. Een tweezijdig snijdend mes! Is het overwegen waard.

'Huis'waarts

 Terugweg. Niet 'Terug weg' maar ' Weg terug'.

 Eindelijk iets te zien mn van de passage door de Karpaten. De bus is ruw geschat voor een derde gevuld. Na ruim een uur door de vlakte gaat het voorbij Pitesti, met een pielletje aan de 's', stevig omhoog. Een pas. De eerste en daar blijft het bij. Verderop gaat het door het dal van de Olt. Een prachtige 'gorge' met een aaneenschakeling van stuwdammen. Het verklaart de hoeveelheid water, die ik vagelijk dacht te zien op de heenweg.

 De nonchalance wanneer de chauffeur de bus over de relatief smalle en erg bochtige weg stuurt, bezorgt me af en toe de kriebels. Zeker als hij ook nog eens een vrachtwagen meent te moeten passeren. We komen echter zonder ongelukken terug op de plaats van vertrek. Blij terug te zijn. Steden hebben vaak maar een tijdelijk aantrekkingskracht op mij en Boekarest doet daar nog minder voor dan steden als Barcelona, Rome en Toulouse. .... Winkelstraten opgesplitst door een vierbaans(snel)weg is het niet echt. Doe mij dan maar de kudde koeien, paarden en geiten die hier ieder ochtend en avond door het dorp loopt. En met drie bars, waarvan twee met terras, doet het gat het bijna beter dan Boekarest.

Vertrekken

 Door de steeds serieuzer wordende verkeersinfarct retour centrum. Volgens de taxichauffeuse loopt de boel na vieren compleet vast. Terug in in het historische centrum en  nog steeds geen middag. Iets eten. Uit de vele eetgelegenheden, mede op aanraden van de taxichauffeuse, gekozen voor de Trattoria Buongiorno. Italiaans. Daar had ik wel zin in. Dat Roemenië zo aanschuurt tegen Italië, bevalt me sowieso. Het is alsof je twee voor de prijs van één krijgt.

 Na de lichte maar smakelijke lunch weinig meer gedaan in Boekarest. Een plattegrond gekocht maar ook op het geplastificeerde papier geen winkelgedeelte kunnen vinden. Het bevestigt het idee, dat er veel te zien is, als je zin hebt om te lopen. Het centrum, of wat er op de plattegrond voor door moet gaan, ligt een beetje noordwesten van het oude stadsdeel, dat volgeplempt is met eet- en drinkgelegenheden. Zal de komende dagen een poging in het internet wagen. Haast heeft het niet. Er zijn zat echte prioriteiten.

 Uiteindelijk nog een stuk in de richting van de Autogara Militari gelopen. Voelde echter absoluut niet de behoefte om de prestatie van vanochtend in omgekeerde richting te herhalen. Nog in het oude(re) centrum in een taxi gestapt. Gevolg .... twee uur wachten.

Misser

 Genoeg gelopen voor vandaag. Hup in de taxi en een duik in de verkeersdiepte van Boekarest. Op naar de ambassade om persoonlijk af te halen wat in Frankrijk gewoon opgestuurd werd. Ze zullen wel zo hun redenen hebben. Het vinden van de plek kost moeite. Geen veel bezochte locatie of, wat bij aankomst blijkt, relatief nieuw. De Nederlandse vertegenwoordiging ligt op een weinig representatieve plek in een dito gebouw. De plek is een modern bedrijfsterrrein  in aanleg met vnl. tertiaire en quartaire sector ondernemingen zoals banken en aanverwante bedrijven. Volgens de plattegrond, die ik nog niet gevonden heb, ligt het geheel in de nabijheid van de luchthaven.

 Voor me gaat een erg Hollands ogende meneer naar binnen. Ik heb gelijk. Ook hij gaat naar de achtste verdiepeing. Paspoort vernieuwing. Dat is pas in 2017 nodig. Na hem lever ik mijn papieren in. Hij is inmiddels een gesprekje begonnen en pas in derde instantie beseft hij niet aan een Roemeens loket te staan, waar respect voor privacy zeldzamer is dan olifanten op de Noordpool, en vertrekt. Vooralsnog geen problemen. Ik moet enkel wachten tot de juiste persoon voor de gewenste handtekening uit de vergadering komt, waarin die persoon, een 'zij' denk ik, nu zit.

 Boekarest is behalve op het eerste gezicht weinig aantrekkelijk ook een rommeltje qua werkzamenheden en een ramp qua verkeer. De, laat ik zeggen wat erg assertieve Roemeense weggebruikers maken normaal, voorspelbaar gedrag op de wegen feitelijk onmogelijk. Normale doorstroming kan alleen als er bijna geen verkeer is en het beetje, dat er rijdt, stevig kan scheuren. Verstoppen de verkeersaders dan probeert iedereen de ander voor te zijn, wordt er gesneden naar hartelust, een hoop getoeterd en rijdt het verkeer ineens in drie banen op een tweebaansweg en/of worden wegmarkeringen zoals verdrijvingsvlakken,  die bedoeld zijn om ruimte te creëren en (kruis)punten overzichtelijk te houden, gewoon gebruikt als extra rijbaan, etc. Voor het getoonde rijgedrag is het wonderlijk, dat je niet meer verkeersongelukken ziet. Behalve assertief is blijkbaar ook iedereen bedreven in het anticiperen op het tamelijk asociale gedrag van de andere weggebruikers.

 Mocht ik ooit voor mijn  plezier hier terug willen komen, dan met de trein. Vervolgens een taxi naar een strategisch gelegen hotel èn, als allerbelangrijkste een plattegrond van de stad. Er valt volgens mij veel te zien voor mensen met een cultureel-historische afwijking, nog meer te belopen, maar voor mensen, die een stad zien als één grote inkoopverleiding, valt het hier, voor zover ik het kan overzien, dik tegen. Alles veel te ver uit elkaar langs weinig uitnodigen racebanen. Is natuurlijk te gek voor woorden, maar gezien heb ik het niet. Niet geconcentreerd in zoiets als een voetgangerszone. Wel links en rechts dure boutiques, maar ook dat slechts mondjesmaat. En het ergste van al, zelfs terrassen zijn buiten de overdaad in het historische centrum nauwelijks te vinden. Bar. Dit gaat geen alternatief worden voor Barcelona en gelijksoortig steden.

Ontwaken

  Langzaam zwelt de stroom auto's aan. De verdwaalde ziel, die ik af en toe tegen kwam, neemt rap in aantal toe. Van 'verdwaald zijn' is geen sprake meer. Binnen minder dan een uur krijgt de stad iets van een mierenhoop. Mij is ontgaan waar al die mensen vandaan zijn gekomen. Men loopt doelgericht en is over het algemeen in zichzelf gekeerd. Auto's verplaatsen zich met asociaal hoge snelheden, waar daar ook maar even de gelegenheid toe bestaat.

 Iets te eten en vooral koffie zou niet verkeerd zijn. Mensen lopen overal met koffie in kartonnen bekers en iets van bretzels in papieren zakken. Maar niemand lijkt behoefte te hebben aan zitgelegenheid. Men drinkt en eet lopend of staand wachtend op groen licht om veilig aan de overkant te kunnen komen. Tegen zevenen geef ik de zoektocht op en leun tegen de gevel van een Starbucks in afwachting van hun opening. Nog een half uur te gaan, maar dan zittend.

Hartloos?

 Op het moment, dat de bus in Boekarest stopt, duiken van links en rechts taxi's op en stoppen voor en naast de bus. Ziet een beetje uit alsof we overvallen worden, maar het zijn de standaard geel of oranje Dacia Logan karretjes, die je massaal ziet in iedere wat grotere stad in Roemenië.

 Half vier ... waarom zou ik binnen de kortst mogelijke tijd in het centrum moeten zijn als de ambassade pas om negen uur de deuren opent?? In feite geeneens een taxi overwogen en gewoon de straat overgestoken en rechtsaf geslagen. Een aantal taxichauffeurs aarzelden nog ff, maar reden daarna ook weg.

 De richting was een automatisme, dat nergens op gebaseerd was. Ja, misschien iets van een gevoel. Na een klein uur toch maar ff gecontroleerd op de foon. Maar het klopte. De boulevard ging linea recta richting de kern van de stad. Eén lange rechte lijn met drie of vier banen, hou me dat tegoed, richting centrum en hetzelfde aantal aan de andere kant het centrum uit. Aan beide zijden hoge woontorens met op de begane grond winkels, kantoren en ook nu drukbezochte gok- danwel amusementshallen. Een deel van de weg, het trottoir, natuurlijk de parkeerplaatsen en maar ook de groenstroken staan volgeplempt met auto's. Veel taxi's scheuren richting centrum. Ook de nodige kleine format passagiersbusjes incl. een grote aanhanger schieten voorbij richting centrum. De eerste stadsbussen passeren.

 Op een enorm kruispunt voel ik me verplaatst naar een Franse film uit de jaren vijftig als een ouderwetse, ééndelig tramstel voorbij rijdt. Ik loop langs monumentale gebouwen, grote parken, kazernes en andersoortig compleet ommuurde terreinen. Ik hoor de eerste vogelgeluiden. Een deel van de straatlantaarns dooft de lichten. Ik loop inmiddels een kleine twee uur en zie niks, dat ik als centrum zou kunnen herkennen. Geen wijkdelen met een wirwar aan kleine straatjes. Geen voetgangerszones. Veel auto's overal. Idem kolossale gebouwen, zowel de communistische miskleunen als de moderne variant in hotel- of kantoorversie.

 Ik ben van linea recta overgestapt op gezigzag, zie een hoop maar de vierbaans asfaltstroken met trottoir omzooming en winkelpuibegrenzing kan ik toch niet echt een centrumfunctie toedichten. Uiteindelijk iets van een historisch hart en dan blijkt dat in beslaggenomen door een aaneenschakeling van horeca-ondernemingen. Terras naast terras. Straat in, straat uit. Erger dan Valkenburg of Zandvoort

Gechauffeerd

 Het vertrek half twaalf. Geplande aankomst in Boekarest 5,5 uur later. De bedoeling van de busrit heeft een stevige verandering ondergaan. Van verkenning van de route is omgeswitch naar tijdsbesparend slapend rijden. Hoeft over 25 jaar niet meer als je geloof hecht aan de intenties van de bouwers van zelfrijdend auto's. Behalve dat ik grote vraagtekens zet bij de daadwerkelijke inzet van zelfrijdende personenauto's op grote schaal, kan ik me niet voorstellen, dat ik over 25 jaar nog met dergelijk activiteiten bezig ben.

 Nu maar gewoon ff van een chauffeur gebruik maken om binnen 24 uur heen en terug te wippen, ongeacht of veel van dat slapen terecht zal komen. Denk namelijk van niet. Veel te zien zal er op de heenreis niet zijn, maar de reis op zich is al spannend genoeg om wakker te blijven.

 Anderhave paardenkop en een kip in een standaard touringcar. Na nauwelijk 45 min afgelegd te hebben, is de chauffeur toe aan zijn lange pauze. Bij vertrek had hij al 4 uur d'r op zitten. Hij neemt 45 minuten de tijd om te kletsen en een warme maaltijd te genieten. Daarna scheurt hij in stevig tempo verder. Ik dacht, dat er inmiddels een autosnelweg naar Boekarest ging. Dat de bus die niet volgt, snap ik, maar al de vrachtwagens, die ons tegemoet komen en soms door ons worden ingehaald, laten me twijfelen.

 Het is een bochtige weg. Ik zie veel water, wat ik niet kan plaatsen. Uiteindelijk ook de onvermijdelijke bergpas. Niet te missen door de lang en zwaar trekkende motor van de bus. In de vlakte gaat het vervolgens tweebaans verder. Ondanks nog een, maar kortere pauze komen we een uur te vroeg aan in de hoofdstad. Half vier en ergens voor mijn gevoel in the middle of nowhere cq. aan de stadsgrens gedropt, wat later die dag bij aanvang van de terugweg een heus busstation blijkt te zijn, maar dan alles behalve centraal gelegen.

Bezinken

 Gezeten op een buitenbank in het vrijwel lege busstation voor het eerst vandaag de rust om het gebeuren van de dag te laten passeren. De reflectie wordt enkel bij tijd en wijle verstoord door een vrouwelijke zwerver, die op een meter of tien druk in discussie is met haarzelf en een sok of zoiets, die uit haar linkerbroekspijp over de grond sleept.

 Wat te doen met de haperingen van het geïmplanteerde correctiemechanisme voor de cardiologische machinerie? Waarom ben ik in het gewone ziekenhuiswezen blijven hangen en niet in een privékliniek terecht gekomen? Moet ik me druk maken om iets wat nog nooit gedaan heeft, waarvoor het in mijn lijf is gestopt? Nu is  druk maken natuurlijk nooit goed, maar toch is iets veranderd en het houdt me bezig.

 Het heeft jaren geduurd voor ik aan het ding gewend was. Je went vervolgens ook aan het feit, dat je het ding hebt. Ook al doet het ding niet veel meer dan 24 uur per dag, zeven dagen in de week mijn hartgegevens registreren. Het is als een verzekering tegen brand of diefstal. Het geeft een goed gevoel, behalve bij het betalen en verder hoop je er nooit gebruik van hoeven te maken. Valt het weg verandert er feitelijk een hoop, maar praktisch gezien niets. De kansbereking krijgt een andere draai, een extra element erbij, de afwezigheid van de eerst wel aanwezige verzekering.

 Dat ik terug naar Frankrijk zal moeten voor het noodzakelijke onderhoud is vervelend, maar op dit moment een prettiger idee dan om hier de kennismaking met de ziekenzorg zonder fatsoenlijke voorbereiding voort te zetten. De timing is gewoon beroerd. Het gaat weken duren, voordat ik meerdere dagen weg kan. Weken waarin ik me mag herverzoenen met de nog zinlozer geworden aanwezigheid van het ding.

Hulpvaardigheid

 Telefoon werd afgekapt. Dus maar ietsje eerder retour Sibiu dan voor de nachtbus naar Boekarest noodzakelijk zou zijn geweest. Zelfde loket, andere dame, zelfde trein, ander verhaal, geen vertraging, geen extra betaling en een verademende bereidwiligheid om de boel helder en geregeld te krijgen. Overduidelijk lol in het oplossen van wat een probleem lijkt, vriendelijk en in een fractie van de tijd, die ik inmiddels al aan de Roemeense spoorwegen heb besteed om met de trein in Wenen te komen, is het ticket geregeld. Het kan dus wel. Kwalijk dat zoiets afhankelijk is van de persoon, die je treft, terwijl het toch dezelfde spoorwegen en dezelfde trein zijn.

Treinkaartje

 Hart helder, op naar de volgende slepende affaire: Het loket voor de internationale treinverbindingen in Sibiu. Voor 1 mei was niks bekend, hoewel op posters gegarandeerd wordt, dat je internationale tickets vanaf 3 maanden voor vertrek kunt boeken. Dus het zou vanaf eind februari mogelijk geweest moeten zijn. Nou, zelfs na 1 mei zat het er niet in.

 Inmiddels is duidelijk dat de verbindingen verlegd zijn vanwege werkzaamheden aan het spoor. Sibiu wordt enkele weken overgeslagen. Nou, dan maar ergens anders opstappen, lijkt me zo. Dat kan in Médias, maar betalen moet ineens vanaf Brasov. Het mens achter het loket praat nauwelijks over de grens en maakt niet echt de indruk behulpzaam te willen zijn. Meerder mensen bemoeien zich er tegen aan, wat de boel niet helderder maakt.

 De trein rijdt, maar naar het schijnt is daar ook alles mee gezegd. Van het verhaal dat gisteren aan de telefoon verteld werd blijft weinig over. Aankomsttijd en mogelijke vertraging kan alleen met behulp van een kristallen bol bepaald worden.....  Er wordt de indruk gewekt alsof een dag vertraging tot de mogelijkheden behoort. Nonsens natuurlijk als je een beetje weet hoe het spoorverkeer geregeld wordt. Het hele zwikkie maar weer bijeen geschoven, gezegd dat ik over een uur iemand laat bellen en vertrokken. Voorlopig is mijn zus nog niet in Wenen, laat staan op de gewenste tijd en wijze.

Uitgelezen

 Ondanks de onjuiste informatie, die me ter plekke wordt gegeven, vind ik de kamer, die in de email werd genoemd. Na een weinig vriendelijke, Roemeens sprekende dame een stuk toegankelijkere vrouw, die het Engels machtig is. Ik moet wachten. Klopt, ben tenslotte te vroeg.

 In de kamer eindelijk herkenbare apparatuur. Na enige minuten wachten verschijnt een vrouwelijke doktor. Het type, dat je eerder in GTST zou verwachten dan hier. Opgetut en modieus gekleed onder de openhangende schort. Redelijk kortaf, maar niet onvriendelijk. Onzekerheid? Gemis aan gewenste autoriteit. Zal me eigenlijk een worst weten. Ik wil antwoorden, geen vragen.

 Uit het niets een conclusie. Ff een paar stappen terug aub en enige uitleg .... Dat lukt. Een prof. 'vliegt' voorbij en bevestigd het. Vervolgens eindelijk de tijd voor fatsoenlijk overleg over de consequenties en een raar verhaal over verzekeringen en niet betalen. Nog een röntgenfoto ter onderstreping van het verhaal, waar wonderwel met enige fantasie het gewenste te zien is. Dan iets met "off the record" en ik sta buiten in de volle overtuiging iets gemist te hebben. Wanneer en waar had die enveloppe overhandigd moeten worden? En vooral, met welke inhoud? Is dat nog te corrigeren?

Scheepsrecht

 Targu Mures. Cardiovascular disease and heart Transplant Institute dan wel Center, daar wil ik vanaf zijn. Een afdeling in een groot algemeen ziekenhuis. Het is een grote, op het eerste oog niet ongezellige stad. Het is ff zoeken, maar, zoals me al eerder is opgevallen, ziekenhuizen staan erg prominent aangegeven op de richtingaanwijzers voor het verkeer. Het kost een extra rondje door een deel van het centrum en de route werd niet wat ik vooraf bedacht had, maar netjes optijd ter plekke.

 Wat qua vinden van de plek redelijk probleemloos ging, werd ruimschoots gecompenseerd door de tijd, die verloren ging met het zoeken naar een plek voor de auto. Het parkeren was een ramp. Blijkbaar is de parkeerruimte gebaseerd op de tijd, dat iedereen nog te voet of hooguit met paard en wagen arriveerde. Auto's staan op de stomste plaatsen, dubbel of driedubbel geparkeerd, als je het willekeurig wegzetten van auto's zo mag noemen. Vaak staat iemand bij de auto vanwege de onmogelijke manier, waarop het geval is geparkeerd is, en de overvloedig aanwezige politie.

 Binnen nog meer mensen dan buiten. Smalle lange gangen met stoelen langs de muren. Verstopte gangen, want je komt hier niet alleen naar het ziekenhuis, maar gelijk met de hele familie en/of buren en bekenden. Er heerst een gelaten sfeer. Het stinkt er naar mens, ook al mag niet gerookt worden en houdt men zich daar redelijk aan. Lopend door de gangen overvalt je onvermijdelijk het gevoel in een bunker te verblijven. ... Kortom een Roemeens Ziekenhuis.

Lijstwerk

 De laatste ronde komt eraan. Eén van de laatste rondes, want de verkoop blijft op wonderlijk irritante wijze in het midden hangen en over het huis ga ik gewoon maar ff niks zeggen. Tijd dat in de richting, die ik wel in staat ben te controleren, de laatste spijkers met koppen worden geslagen. Vooral het overzicht herwinnen en daarna niet meer verliezen. Geen zin om zometeen in de laatste twee weken nog met verrassingen geconfronteerd worden, die voorkomen hadden kunnen worden. Dat het hele gedoe, hoe feestelijk ook, inmiddels drie dagen in beslag neemt, is al meer "verrassing" dan genoeg. Laten we verdere complicaties in elk geval optijd in de gaten hebben. Dus maar weer aan de lijstjes. In- en aanvullen en weg- cq afstrepen.

Overtreffend

 Het is toch werkelijk godgeklaagd. En dat op een zondag. Staat d'r werkelijk bij negenen iemand in de slaapkamer om een Lei te zeuren. 1 Lei willen hebben en niet het fatsoen om op z'n minst aan te kloppen en dan het liefst te wachten tot iemand naar je toekomt. En de mensen zich dan verwonderen waarom ik de slaapkamer in het op te knappen huis naar achteren heb verlegd en ook geen bed in de keuken heb staan. Dat onaangekondigd en zonder kloppen binnenvallen wil ik graag beperkt houden tot de delen van het huis, die je als "publiek" zou kunnen bestempelen. En dat vond ik al voordat me het algehele gebrek aan privacy-besef werd gedemonstreerd. Godversodenondesju.

Luckuxery

 Te laat voor een koffiestart. Eerst de honden, zeker de kleintjes zullen de vertraging niet weten te waarderen. Begint de oude garde na bijna 13 jaar eindelijk de tijd te nemen om op de brokken te kauwen en soms zelfs een deel over te laten, laten de nieuwe aanwinsten er geen twijfel over bestaan dat voedsel naar binnen werken iets van seconden is en het bovendien nooit genoeg kan zijn. Het zijn òf holle òf bolle buikjes op wankele pootjes.

 Na de viervoetige garde mag èn kan ik aan mezelf denken. Koffie aanwezig. Voldoende melk en warm ook. En wat nog belangrijker is: geen personen op de publieke tribune. Dus als de sodemieter de schone kleren bijeen rapen, de deur op slot en heel hard hopen, dat het warme water geen problemen geeft. Een zondagse start met voldoende warm water, geen verstoring door derden en de rust om een minuut of wat langer onder de douche te staan, dan strikt voor het schoonschrobben van het lijf nodig is, geeft me bijna een gevoel van luxe, dat me anders alleen vanaf 5 sterren ten deel valt.

Secundair

 Je kunt hier beter koe, varken of kip zijn dan mens. Voordat aan de mens gedacht wordt, is de hele vierpotige goegemeente namelijk lang en breed verzorgd en dat met het best denkbare, waar niet direct kosten maar dan toch wel alle denkbare moeite aan gespendeerd wordt. Het slaat werkelijk helemaal nergens op. Voor de koe gaan drie personen in de benen om de dame smakelijk versgesneden gras te kunnen serveren. Na een lange winter met hooi en weet ik niet wat, kan al dat droog voer ineens niet meer. Het is alsof mijn honden ineens vers hart willen ipv de brokken, die ze al bijna dertien jaar, tweemaal per dag met smaak naar binnen werken. Het is onzin, aangenaam voor de koe en het kan natuurlijk absoluut geen kwaad, maar het is absolute nonsens.

 De varkens en de kippen zal ik laten zitten, maar als dan aan het eind van de rij wat diepvrieszooi in de pan gekwakt wordt om tegelijkertijd ontdooid en gaar gekookt te worden, daar tegen achten voor de verdere rest nog zo ongeveer alles bij verzonnen moet worden laat staan klaar gemaakt is, wordt het een beetje Italiaans voordat eindelijk iets kwalitatiefs dubieus' in een bord op tafel belandt. In Italië krijg je dan iets wat vers en met zorg klaargemaakt is en ben je daarna nog tot ver in de ochtend bezig met het natafelen Dan is dat late tijdstip geen probleem. Hier lig je echter eerder in bed dan de kippen op stok zitten. Dat gaat allemaal niet zo echt lekker. Tijd dat mijn gasfornuis werkt. Echt tijd!!

Vervreemding

 Met al de werklui om je heen, twee firma's die de keuken geïnstalleerd hebben, een loodgieter voor de watertoevoer en -afvoer en een ploeg verplichte specialisten voor het gas en dan uiteindelijk nog zelf in de benen moeten om de wasbakken incl. kranen geïnstalleerd te krijgen. Om de gaspitten en electraplaten niet te vergeten. Het is het rare effect, dat jezelf af en toe begint te geloven, dat de dingen door derden gedaan moeten worden, omdat het anders niet goed gaat. En dat terwijl je het nauwelijks enige maanden geleden niet meer dan vanzelfsprekend vond, dat je zelf alles aanpakte wat gedaan moest worden op het echte grove cascowerk na.

 Geen gezeur dus en de gaspitten aangesloten. Lullig dat er dan vervolgens geen gas in de leiding (b)lijkt te zitten. Schiet je qua koken nog niet veel mee op. Na alle zichtbare kranen in alle denkbare combinaties open dan wel dicht geprobeerd te hebben mbt het effect op wel of geen gas uit de pitten, mijn aandacht naar de wasbakken verlegd. Bij nadere beschouwing ontbreekt er iets bij een van beide wasbakken. Na een diep zucht maar bedacht, dat het ook zonder zou moeten kunnen. Een extra hoeveelheid kit zou het in combinatie met de klemmen moeten doen.

 Zoals altijd met kit, kost de afwerking en het schoonmaken de meeste tijd. Het is en blijft goed spul, maar behalve, dat de meesten zich er bij de afwerking van de toepassing met een Jantje-van Leiden van afmaken, is en blijft de afwerking een bewerkelijke bezigheid. Uiteindelijk lukt het meestal vrij aardig en zo ook deze keer weer.

Schoonheid

 De hele dag bezig geweest met de derde en hopelijk voorlaatste schoonmaakronde van de keuken. Nu de eetkamervloer vuilbestendig zou moeten zijn, kan het huis twee kanten op schoongemaakt worden. Dat heb ik me tenminste bedacht. Zien hoe acceptabel het parket oogt als het onder het karton vandaan komt en het ontdaan is van zand en minder krasserig vuil. Gaspitten kunnen aangesloten en de wasbakken geïinstalleerd.

 Het is bijna een militaire operatie. Vanuit de eetkamer wordt een bruggenhoofd geslagen. De eerste, geplette kartonnen doos kan naar buiten, de zooi die achterblijft opgezogen en dan met een doek verwijderen waar het de stofzuiger aan vermogen cq zuigkracht ontbreekt. Dat laatste heeft minder met vermogen te maken, dan de consument decennialang is wijsgemaakt .... heb ik nog niet zolang geleden begrepen.

 Ongeschonden is de vloer niet, maar het is ook absoluut niet noodzakelijk om de vloer opnieuw te lakken, zoals de aannemer in ongekende voortvarendheid onlangs voorstelde. De vloer is een keukenvloer en dient voor gebruik en niet ter bewondering van afstand. Krassen e.d. zijn kortom niet te voorkomen. Wat niet gezegd kan worden van de deuken, die op een paar plaatsen in het parket zitten. Dat is niet het werk van een paar krassende zandkorrels, daar is iets met kracht op de vloer terechtgekomen wat beter buiten gedaan of gebeurd had kunnen zijn. Maar ook daar is een nieuwe laklaag niet de oplossing. Hier werkt alleen accepteren en verder niet over zeuren.

Plankig

 Mijn rug maakt bewegen vrijwel onmogelijk. Maar van de gelegenheid gebruik maken, lijkt me zo. Het zijn niet de gelegenheden, waar je op zit te wachten, maar er geen gebruik van maken zou nog dommer zijn. Stijfjes mijn blik terug richten dus. Behalve dat de gebeurtenissen hier over elkaar heen blijven buitelen, is de laatste dagen weinig van de planning terechtgekomen. Geen Boekarest, nog geen papieren dus, en zelfs een afspraak, die al bijna twee jaar staat, is vanwege vage redenen en /of angst op de valreep omgegooid. Organisatie .... Zouden ze hier wel weten, wat dat woord betekent en welke consequenties daaraan verbonden zitten??

 De kaarten zijn kortom (weer) opgeschud en nu maar zien, dat we alles weer netjes passend gelegd krijgen. Het is nauwelijks voorstelbaar hoe hier, op die ene regelbevestigende uitzondering na, bij alles en werkelijk door iedereen tot op het laatste moment het idee bestaat, dat alles best anders kan als het net iets beter uitkomt of wat dan ook. Ik begin er een beetje genoeg van te krijgen. Tijd dat het juni wordt en we de komende drie weken en twee dagen achter onze rug hebben. Dan hoeft "alleen nog maar" het importeren van de auto's en de inschrijving als ingezetene (voor eind juni) geregeld te worden, waarna autoverzekering en ziektekostenverzekering afgehandeld kunnen worden. En ben ik er dan? Vast niet, maar zou effe niet weten, wat me dan te wachten staat afgezien van alle mogelijke en onmogelijke eisen en andere kronkels in de administratieve procedures.

Stapjes

 De slaapkamer krijgt kleur. De douche krijgt vorm. Het gaat traag, maar gelukkig gaat het werk naast de andere onzin gewoon door. De werklui houden de moed erin, hebben zelfs nog steeds lol aan de werkzaamheden, die gedaan moeten worden. De vorige ploeg(leider) wilde op z'n tijd bier, deze combi zeurt met name om sigaretten. Zelf heb ik minder problemen met "een biertje". De aannemer denkt daar anders over. Is zelf 'n verstokte roker.

 Als het een beetje meezit, kan in het weekend eindelijk definitief schoongemaakt worden in de eerste twee ruimtes. Zou niet verkeerd zijn. Spoelbakken en kranen installeren. Het karton waar al maanden over gelopen wordt de deur uit werken en het gas aansluiten. DE MOGELIJKEHEID OM ZELF (!!) TE KOKEN.

Gevloerd

 Het gebeuren eerst maar eens laten bezinken bij een koffie of twee, daarna wat inkopen gedaan, vervolgens gaan eten op een volkomen nieuwe, maar zowel qua presentatie als voedsel niet verkeerde plek, om tenslotte te wachten tot schoonheidsveronderstellingen zijn bijgewerkt door externe krachten. Betaald, natuurlijk.

 Lekker ff de tijd voor een tweede espresso met iets leuks ernaast. De mini op tafel en schrijven maar. Zo werkt het (nog) niet. Desondanks wel bezig geweest. Wat later naar het station om treinverbindingen te checken. In Nederland klaagt men over vertragingen, hier blijken treinen gewoon niet te rijden, al staan ze netjes op de borden.

 Verhaal nummero-zoveel geïncasseerd en terug naar de kap- cq schoonheidsalon. Vijf uur wordt zes uur en nog wat extra en uiteindelijk komen we tegen achten in het godvergeten nest aan, waar ik nu al ruim vier weken mijn leven de juiste draai probeer te geven. Iets maakt, dat ik het werk controleer wat aan de vloer gedaan moet zijn. Stiekem hoopte ik op een strakgeveegde vloer. Helaas was, ondanks vertaalde en uitgeprinte handleiding, alles niet gedaan, wat w el had moeten gebeuren. Simpele keuze ... kut-vloer of aan het werk. Aan het werk dus. Gelukkig valt met veel kracht ook na bijna twaalf uur drogen het ergste te corrigeren.

 Vijf uur. Vijf!!! Vier halve liters bier en een lijf dat gaandeweg meer en meer protesteert. De film "Karate Kid" krijgt ongewild meer body. "Rub in, rub out". Tegen twaalven moet ik mezelf oppeppen voor de laatste vierkante meters. Het lukt en gelukkig haal ik ook nog het bed. Net.

Pogen

 Ok, weer alles voor nop. En eigenlijk voorspelbaar ook. Misschien moet ik dit maar zien, als die hint 'van boven'. Je zou toch werkelijk niet in een situatie als gisteren en vandaag terecht willen komen, als er echt iets (serieus) aan de hand is. Maar soit, we e-mailen. Zie het, zoals gezegd, maar als dat duwtje in de rug om de dingen maar gedaan te hebben.

 De volgende plek is twee uur rijden. Geen probleem voor halfjaarlijkse controles maar een weinig aantrekkelijk idee voor het geval het werkelijk een keer misgaat. Nu schijnen daar weer helicopters voor te vliegen (al ervaring mee in Frankrijk) ..... als je de juiste verzekering hebt ... maar iets dichterbij huis zou me ergens toch een beter gevoel geven. Ik vrees echter, en eigenlijk wist ik dat al, dat 'beter' er in dit geval niet in zit.

Reprise

 Na een nachtelijke rit retour in bed geploft. Niet dat dit bed zoveel beter is, dan wat ik in het ziekenhuis aangetroffen zou hebben, maar wel maar met één persoon extra. Optijd op! Nu het kan is een gedouchte presentatie misschien niet verkeerd. Hup weer een kleine 50 km in de wielen om weer in een systeem terecht te komen, wat ogenschijnlijk niet klopt, maar uiteindelijk meer een kwestie van gebrek aan geduld bij de betrokken blijkt te zijn.

 Op de afgesproken tijd is de behandelende arts van de vorige avond aanwezig en word ik op een bed geduwd tussen nog vier of vijf andere patiënten van verschillend geslacht. Niet veel later komt een weinig vriendelijke, overdreven drukdoende, kleine, gezette meneer de kamer binnen, omringde door 4 of 5 assistenten. De rest van de patiënten moet (letterlijk) aan de kant en de aandacht gaat naar mij zonder enige (directe) vorm van begroeting of navraag mbt het gebeuren.

 Weer een ECG en dan komt eindelijk de lezer ergens vandaan. Na het opstarten en wat drukke bewegingen van meneer de professor blijkt het ding niet compatible. Weer valt de naam "Targu Mures". Die naam noemde hij al, toen hij net binnen was. Doorverwijzing nummero zoveel. Nu met emailadres. Een soort van "Succes" cq "Laat me weten wat er uit komt." en het zichzelf overschattende ego verdween weer de kamer uit.

Fascinerend

 De artsen van de Algemene Eerste Hulp hebben op een gegeven moment gedaan wat gedaan moest worden. Vragenlijst is ingevuld. ECG is gemaakt. Bloed is afgetapt om de enzymen te checken. Ik mag door naar de volgende ronde .... per rolstoel. Heb je uren geleden iets gehad, bent ondertussen al van de ene Eerste Hulp naar de andere getogen, heb mn in Sibiu ruim een half uur lopen zoeken alvorens je naar het begin werd terugverwezen ...... en dan moet je ineens in een rolstoel. Soit?

 De beste man, die mij moest duwen, was slechter ter been dan ik. En het waren geen 100 meter, die hij had af te leggen. Het was minstens een dikke kilometer en deels ging dat sluipend bergop. Vals plat. Door lange betonnen gangen. Afbladderende verf. Rottend beton. Lekkende leidingen. Stukken met de betegeling, die je ooit bij slagers zag. Langs deuren waarachter tot mijn grote schrik werkelijk mensen 'op kamer' lagen. Hoeveel kon ik niet zien, maar meer dan twee. En dan twee keer in liften terecht komen, die in een futuristisch Bond-film geen verkeerd figuur geslagen zouden hebben. Maf. Het geheel had iets filmisch. De eindeloze gangen. De slechte verlichting. Het knarsen van mijn banden en de voetstappen van mijn begeleiders.

 Na een volgende (zinloos) onderzoek en de mededeling dat het uitlezen pas morgenochtend mogelijk was, ging het per rolstoel terug. Nu weet ik niet of ik werkelijk niet mocht lopen of dat ze bang waren, dat ik tussentijds de benen zou nemen en ze na al de inspanningen naar hun betaling zouden moeten fluiten, maar ik werd weer teruggeduwd. Na betaling van 120 Lei en de mededeling, dat ik toch echt beter de nacht in het ziekenhuis kon doorbrengen, mocht ik gaan.

Protocolblindheid

 Van het begrip van de arts in het lokale ziekenhuis was in de stad weinig meer terug te vinden. Misschien was de man niet van alle wijzigingen op de hoogte of hij dacht gewoon iets te doelgericht en dus tè rechtlijnig. In Sibiu moest ik eerst aansluiten in de rij voor de algemene Eerste Hulp. Soort van "Terug naar Af" en vooral betalen, als je het mij vraagt.

 Je komt dan in een gang terecht, die veel weg heeft van een passage in een bunker. Maar het wordt nog erger. Nauwelijks een stoel aanwezig. Dus de tientallen mensen staan in groepjes bij elkaar, hangen tegen de muur, iedereen vraagt iedereen, waar ze moeten zijn ipv de informatiebalie daarop aan te spreken en/of lopen op Roemeense wijze (?) gewoon allerlei kamers binnen in de hoop, dat hun initiatief iets oplevert.

 Het feit dat we eigenlijk al een stap verder waren doorverwezen lijkt toch effect te hebben. Ik word een kamer binnengeloods, die net naast de waaier van bedden en gordijnen ligt van de feitelijke Eerste Hulp, en het vragen en onderzoeken begint. Artsen hebben de nare gewoonte om slechts met en half oor te luisteren naar wat verteld wordt. Maakt niet uit, waar je bent. Wat je vertelt, is ook niet zo belangrijk, want dat verhaal mag je bij ieder volgend onderzoek dan wel andere behandelaar opnieuw vertellen. Ik heb GEEN hartaanval gehad. Dus al die tests zijn onzin. Ik wil uitgelezen worden. Niks meer niks minder.

Urgenties

 Twee uur na de klap gaat het van de ene Eerste Hulp naar de andere. Voorspelbaar en weinig aan te doen. Een plattelandsziekenhuis heeft maar beperkte middelen. Dit had ik me gewoon iets anders bedacht. Ergens op een rustig moment in de zomer. Ruimschoots voor de volgende controle op het programma zou staan. Zou ik op de tweede plek, in de stad, de ondersteuning vinden, die ik nu zou willen hebben, dan zou dat mijn verwachtingen al ruimschoots overtreffen.

 Vier uur en diverse zinloze onderzoeken later op de derde Eerste Hulp, eindelijk Cardio, kreeg ik te horen, dat alleen een zeer drukke en bijzondere professor (kuch ...) mijn machinerie kon controleren en dat ze zouden proberen om me morgenochtend in zijn spreekuur te moffelen. Dus of ik tegen tienen terug wilde komen, tenzij ik de nacht in het hospital wilde doorbrengen. Wie doet dat nou vrijwillig? En dat na alles wat ik in de daaraan voorafgaande uren had gezien? Zo urgent was ik nu ook weer niet ...

Klap

 In mijn permanente strijd, om hier niet automatisch meegeteld te worden als gratis arbeidskracht, maak ik een beetje een uitzondering voor het huishouden. Mn als in de toch al overvolle keuken het vuile vaatweek ook de laatste vrije vierkante centimeters in beslag dreigt te nemen. Na het aansturen van de werklui bij het 'lakken' van de vloertegels in de eetkamer, was er voor mij op mijn toekomstige leefplek weinig meer te doen. De tegels moeten 24 uur drogen en dan opnieuw worden behandeld. Een mooi moment dus om de keuken niet compleet dicht te laten slibben.

 Afwassen is niet mijn meest favoriete bezigheid, maar eenmaal bezig werkt het beetje als yoga. Een bezigheid omwille van het bezig zijn. Haast bezwerende handelingen. Het kalmeert me enorm. Ik kan de wereld om me heen vergeten en mijn hoofd legen. Muziekje er bij is perfect maar zonder is geen probleem.

 Dus ook nu eindelijk ff rust in het lijf en onder het schedeldak. Gewoon bezig in een mix van verwondering en ergernis over de manier en mate van vuiligheid. Ik ben bepaald geen juffrouw Mier, zeker niet qua frequentie, maar als ik schoonmaak, is, wat ik onderhanden neem, achteraf ook werkelijk schoon en dat zonder schuurmiddelen of krabinstrumentarium.

 Op het eind ook ff het fornuis 'meegenomen' en daar gaat iets mis. Bezig rondom de electronische ontstekening van een van de pitten van het danig versleten en kapotgeschuurd fornuis kreeg ik een giga klap en 'vloog' vloekend een meter achteruit. Twee mogelijkheden in mijn geval! Dat gaat een hoop extra gedoe worden op het verkeerde moment.

Overuitgerekt

 Ik moet opzoek naar een fatsoenlijke fysiotherapeut of ander persoon vaardig in het bewerken van mijn rug incl. graat. Het gebrek aan gewenste vooruitgang begint zich te wreken in een vastlopend lijf. De in de afgelopen jaren met moeite en zorgvuldigheid heropgebouwde en bijgeschaafde regelmaten liggen met z' n alle op hun gat cq gaten.

 Gegeten wordt zonder enige planning qua tijd of samenstellende ingrediënten. Met de kippen op stok gaan is meestal niet het probleem. Het probleem is, wat ik aansluitend tussen 2 en 7 uur in de ochtend doe en niet in de laatste plaats de vraag "Waar?". Binnenshuis heersen ongezond hoge temperaturen, vallen te pas en te onpas mensen binnen en overstijgt de "werkplek" nauwelijks de ruimte, die de laptop in beslag neemt. Soms is zelfs de iPad te ruim bemeten en dat is een mini.

 Morgen voor papierwerk naar Boekarest. Vijf en een half uur in de bus .... Rust. Twee nachten in een hotelkamer. Normaal wakker worden ipv door een zeurende moeder onder aan de trap het bed uitgeroepen worden, omdat ze weer een of ander reden gevonden heeft om niet te wachten tot we zijn opgestaan. Verder drie dagen normale sanitaire voorzieningen. Driemaal een douche zonder eerst al het publiek uit de 'openbare ruimte' te moeten verjagen. Jammergenoeg werkt vooruit-douchen niet, anders zou ik voor een week of zes crediet opbouwen.