Omslaan ja, maar terugklappen, hó maar. De massa hikt tegen het dooie punt aan. Treffende woordkeuze, al zeg ik het zelf. Er zit beweging in, dat scheelt. Maar duidelijk geen schakelaar. Ook geen storm en de volgende ochtend een strak blauwe lucht boven de achtergebleven ravage. Het is meer het zakken van het water na een overstroming. Het gaat langzamer dan het komt. Gelukkig is de kans op verrassingen klein. Je weet, wat je te wachten staat: modder scheppen. Werken om alles in oude staat te herstellen.
Ik merk, dat ik vooruit (?) ben gegaan. Minder verzet tegen, meer gelatenheid in het accepteren van wat je ongevraagd overkomt. Hangt natuurlijk ook van de klap af. Zo compleet uit de rails gelopen ben ik niet. Wel verbaasd over het effect van andermans leed op mijn eigen leven. Praktisch verklaarbaar, maar toch.
Morgen naar een fysiotherapeut. Tenminste, dat is de bedoeling. Zien of we het fysiek een duwtje in de rug kunnen geven. Ik ben gevat vandaag. Rekken en strekken in eigen beheer versoepelt de rug enigszins, maar ik wil meer. Ik wil Philppe's aangenaam effectieve sadisme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten