Mariana ietsje minder zombie-achtig. Ik wat minder in de verkramping. Jut en Jul als de lamme en de blinde. Blij toe, dat ik weer een beetje normaal kan bewegen. Niet als een tachtig-plusser achter de stofzuiger aan hoeft te schuifelen. Misschien een aardig ervaringsfeit, maar er zijn weldegelijk dingen, waar je te vroeg mee te maken kunt krijgen. Mocht ooit de schuifelleeftijd bereikt worden, dan zie ik op dat moment wel verder. Lijkt me niks, waar je voor moet oefenen.
Verder met opruimen en plek toewijzen? We gaan het zien. Het moet eens een keer gebeuren, maar vorige week zijn zaken blijven liggen, waar degene, die ze doen wilde of anderen ertoe aanzetten, niet meer onder de levenden verkeerd. De moestuin moet leeg. Ook de mijne, maar dat ik die heb, is tot op heden nog niet echt bij Mariana doorgerongen. Ze leefde afgelopen jaar qua dagelijkse gang van zaken gewoon nog in 24. En moeders maar klagen, dat ze er nooit was.... Ik was dat 'extraatje', dat haar af en toe hielp de plek te ontvluchten. Het is nog te vroeg voor conclusies, maar vooralsnog zijn er geen tekenen, die wijzen op een andere taak- cd werkverdeling.
In feite is het komende jaar qua agrarische bezigheden al opgestart. Wintertarwe of wat het ook mogen wezen is gezaaid. Straks moet 2 hectare mais worden geoogst. De koe is drachtig. Een stel varkens slachtrijp. Het is geen 3-kamerflat, die voor het eind van de mnd leeg moet zijn. Het grote gevaar is, dat zonder duidelijk plan straks de zaken automatisch voortmodderen. Dat broerlief een plek wil hebben, waar hij zijn dictator kan ontvluchten, dat snap ik. Hij liet niet voor niks heel royaal 5 liter sterke drank achter in 24 'voor het geval dat'! Maar dat Mariana dat voor 50% (werk, tijd, geld) mede mogelijk moet maken, lijkt me een vreemde gang van zaken. En laat plannen van de toekomst nou niet de sterkste kant van deze familie zijn. Mijn borst voelt nattigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten