Het wordt tijd, dat ik de kaarten weer ter hand neem en het spel (mede) ga bepalen. Van achtergrond naar voorgrond. Van duwen naar trekken. Het aanpassen is mooi geweest. Niet meer wachten, masseren, stimuleren, overtuigen en alles eindeloos herhalen. Ik had een aantal wensen, strevens op mijn lijstje staan bij de switch naar dit prachtige deel van Europa, waar nog steeds maar niks van terecht is gekomen. Steeds weer dringen andere vermeende prioriteiten naar voren vanwege de ruimte, die ik de vormgeving van het nieuwe leven toesta. Ongemerkt wordt je meegezogen in een mentaliteit en levenswijze, die niet alleen de mijne niet is, maar ook niet gaat opleveren, wat ik me bedacht had. En bij dat bedachte is werkelijk niks, waar de lat op een hoogte ligt, dat je van een uitdaging zou kunnen spreken. Eerder het tegenovergestelde. Allemaal inkoppertjes, die vooralsnog er naast gaan.
Strak trekken dus. Maar weer ff het gezonde "Eerst ik". Dat maakt ruimte geven aan andervrouws initiatieven, wensen, behoeften, ideeën, etc. een 'n stuk minder frustrerende bezigheid. Niet direct nu natuurlijk, lullige timing, maar daarmee ook niet voor de zoveelste keer op het hellende vlak de verkeerde kant op glijden. Spannende tijden in het verschiet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten