Goed, daar gaan we dan. Dat was de onverwachts rommelige dag. Het werkvolk is ruim een uur te vroeg vertrokken. Moesten vast iets doen voor de aannemer op mijn kosten. Ja, je kunt het draaien hoe je wilt, maar meer kun je er niet van maken. Hun uren moeten tenslotte betaald en het geld in de zak van de aannemer komt momenteel van mij.
Ach ... Ze maken er gelukkig geen dagen van. Tenminste .... Nee, niet doen, laten zitten. Ander onderwerp. De afgeknelde zenuwbaan behoeft geen ziekenhuisverblijf en kan (ra, ra) met medicijnen opgelost worden. Iemand die nu weinig tot niks zelf kan doen naar huis sturen. Hoe noem je dat? Valt dat onder mantelen? Ik ga me daar ff helemaal buiten houden. Ben niet jaloers op Mariana. Integendeel.
Tijd om de wereld de wereld te laten, zelfs op dorpsniveau en me in bed te leggen. Buiten komt het water met bakken naar beneden. Het doet me al iets minder, hoewel ik nog steeds wakker kan worden, als het ineens begint te plenzen of erger nog, net ervoor. Met het ontbrekende plafond begint het een beetje te lijken op het liggen in een tent, lekker in een slaapzak gerold en dan de regen tegen het doek horen slaan. Hoewel .... Ai, mijn Vogezen-veldwerk-trauma. Oude koeien horen in de sloot te blijven. Potverdrie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten