Jezelf willens en wetens pijnigen. Achter waarom's aan jagen. Ongetwijfeld een gekkenhuis in de bovenkamer. Deels is het me bekend, mn de waarom's. De rest minder. De problemen met slapen en erger zijn later begonnen en hadden meer met mezelf dan Yoland te maken.. Misschien beter om alles direct naar buiten te gooien. Misschien wel het recept om 100 te worden, wat Mariana vaker zeg te willen. Wat ... 120!! Je zult dan wel een vormpje voor rouwen en afscheid nemen moeten vinden, want je zult het nog heel wat keren moeten doen. Gelukkig heb je niet zo heelveel directe naasten, dat scheelt al een stuk in de afstand. Misschien wordt het wel routine. Zoals bij de oudjes hier in het dorp, die dan ook steevast niet meer uit het zwart komen.
Straks zullen dezelfde oudjes weer op de eerste rij zitten. Eentje, misschien wel meer, minder. Ik hou niet alle begrafenissen bij. Dan zou ik me in de dorpsroddel moeten storten. De oude garde. Nauwelijks een man tussen te bekennen. Tachtigers, negentigers. Wat gaat dan door de hoofden? Wie is de volgende? Weer eentje minder? Hoe zou het zijn? Maar eerst de condoleances.
De harde kern zal de komende dagen iedere dag langskomen en uren bij elkaar -en vanaf maandag- bij de kist zitten. Rondom de kist wordt vooral gezwegen. Men zal Mariana steun proberen te geven, haar verhaal aanhoren. Het verhaal dat de komende dagen een begin van de zo noodzakelijke slijtage zal vertonen. Een proces dat nog weken (6), maanden (6) en jaren (1 en 7) kan duren, zonder dat men daar moeilijk over doet. Na 7 jaar sluit je het formeel af. Moet je in Nederland mee aan komen zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten