De vijfde hond begraven sinds mijn aanwezigheid in Roemenië met als gemeenschappelijk kenmerk, dat ze alle minder dan één jaar oud waren. Op eentje na. Een jonge hond ergens in een hoekje weggekropen terugvinden zonder enige verwonding maar wel dood, roept zo z'n vragen op. Wat is d'r de lol van. Waarschijnlijk wat de Amerikanen 'collateral damage' noemen. Iancu, de oudere hond zal het doelwit zijn geweest en het jonkie is er het slachtoffer van geworden.
Ga ik nou mee in de dorpse roddelsentimenten? Ik ben er niet bij geweest. Dat maant tot terughoudendheid. Maar gezien de geconstateerde resultaten, is dit geen kwestie van onverwachte toevalligheden. Hier hebben handjes bij geholpen. En wat voor mij zwaarder telt, nabije handjes. Het maakt geen enkele zin om hiervoor de zwarte piet (mag het?) bij de zigeuners neer te leggen. Als hier al iets door derden is gedaan, is gepoogd af te rekenen met een hond, die huis en haard met verve verdedigde. Achter de voordeur, niet op straat. En net als bij aanrandingen en erger zijn het de mensen uit de directe omgeving, die zich er het meest aan bezondigen. De buren dus. Een begrip, dat je hier in z'n algemeenheid ruim moet nemen, maar in dit geval heel strikt geïnterpreteerd mag worden .... naar mijn idee.
Wat nu doen met de overgebleven hond, als hij werkelijk het doelwit van dit weinig symathieke burengedrag is geweest? Een oudere hond, die weet ik hoeveel jaren een erf als het zijne heeft beschouwd, plaats je niet zomaar ergens anders. En zonder hond in 24, hoe gaat het dan verder? Nare zaken, als ze werkelijkheidswaarde hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten