De laatste handeling van mijn schoonmoeder (ik heb het woord, geloof ik, nog nooit anders in mijn mond genomen dan om foute grappen te maken) vandaag afgemaakt. Een of andere pasta van wilde rozenbottels opgekookt en in potten gevuld. Mn aan dat laatste was het ouwe mens niet toegekomen. Jam kun je de massa niet noemen en mierezoet, maar naar het schijnt van nature.
Zie je maar waar het leven plots een streep kan trekken. Zo sta je nog te koken, zo doet je rechterarm het niet meer, vervolgens weigeren alle ledematen en tenslotte ook het hart. Of waren het de hersenen? Maakt ook niet uit. Zoals de arts zei, die de dood van Yoland moest 'constateren', "een levensnoodzakelijke functie is er mee gestopt." Beter dan het obligate "hartstilstand", want nog nooit van een dode gehoord, waarbij het hart nog klopte.
Ondertussen heeft Mariana alsnog de druiven geoogst in 24. Zien of we de rode wijn van vorig jaar kunnen verbeteren. Schoksgewijs gaat het leven verder. De nieuwe jonge hond van 24, die ineens was verdwenen, is inmiddels dood gevonden. Nu kunnen de verhalen weer beginnen. Vergiftigd? Feit is, dat er onlangs waarschijnlijk mensen zonder toestemming op het erf zijn geweest en de oudere hond op mij geen gezonde indruk maakt. Hij bibbert en is timide. Het cameratoezicht wordt op deze manier wel gepusht. Is dat de bedoeling? Lijkt me een beetje vergezocht. Maar als je begint met complot-denken, is het einde zoek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten