Leed

 Door de dag heen geslagen. Ik zie het beeld van mezelf uit 2008/2009 terug, als ik naar Mariana kijk. Het grootste deel van wat om ons heen gebeurd gaat aan haar voorbij. Ze beent het eenvoudigweg niet bij. Kijkt maar ziet niet. Hoort maar vergeet te luisteren. Loopt rond alsof ze net vrijgekomen is na 35 jaar eenzame opsluiting. Ze had al iets chaotisch, maar weet nu na een minuut al niet meer, wat ze die zestig seconden daarvoor deed. Een ongeleid projectiel op standje "schildpad". Worstelend met zichzelf en de "Waarom"-vragen, losgeslagen van het alledaagse bestaan. Dobberend zoeken naar vastigheid in een wereld, waar het houvast is verdwenen, hoop de illusie is gebleken, waar we nooit weet van willen hebben. Ja, dit gaat nog wel ff kosten en niet alleen tijd.