We gaan het allemaal nog eens dunnetjes over doen en dat op de repeat-knop. Ik had het me misschien kunnen bedenken, maar heb dat niet gedaan. Doen wat gedaan moet worden, houdt een hoop op afstand. Een moment van rust maakt dat alles weer over je heen valt. Alle waarom-vragen. Het steeds weer herkauwen van wat gebeurd is, opzoek naar dat ene gaatje dat alles kan verklaren.
Die verklaring is er niet. Waarom-vragen zijn een oneindige bezigheid. Ik weet het nu. Ik wist het ook toen en toch bleef ik bezig. Ik zie nu hetzelfde gebeuren en laat het maar z'n gang gaan. Stuur een beetje bij. Probeer zijstraten te blokkeren als de realiteit te ver uit het oog wordt verloren. Wat kun je anders? Dringen dingen door zonder je hoofd te stoten?
Zelf als de dingen al lang en breed doorgedrongen zijn, zegt dat nog niet alles. Reflexen. Overgevoeligheden. Wat het ook moge wezen. Mijn hele linkerkant zit klem. En deze keer zeker niet vanwege de persoon maar weer het mechanisme. Doodgaan. Einde van het leven. Van alles naar niets. Niet bedacht maar toch gekregen. Verrassing. Niet aan mij besteed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten