Schoenen poetsen voor een overledene. Misschien zelfs nieuwe kopen als het bestaande spul niet meer past. De mooiste kleren bij elkaar zoeken en uitgebreid getob over welke hoofddoek het beste zou passen. Het zou mijn idee niet zijn, maar die doen er ff niet toe. Het is allemaal niet zo vreemd voor mensen, die een jaar of wat geleden flanellen ondergoed hebben zitten naaien en het mooiste kleurtje weglegden voor als ze zou overlijden.
Het gaat in horten en stoten. Het ziet er niet naar uit dat het condoleren vandaag al begint. Een hapering in de overspoelende beweging. Zonder hoofdpersoon, maakt het ook niet zoveel zin. Maandag, dus. Maar het is nog vroeg. Ook drank en eten ontbreken nog. De broer en zijn alles-willen-overheersende matrone is de grote afwezige. In het ziekenhuis en nu weer. Zoals ik al zei, ik snap het allemaal niet zo. Een verwonderde dwaas aan de zijlijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten