Voor het eerst weer een nacht met diepe slaap. Niet vrij van tussenstops, maar toch. En dan om zeven uur telefoon. Welke gek ... of wat is er aan de hand? Gelukkig was ik wakker. Dat komt minder verstorend over. Maar Mariana schoot als door iets gebeten het bed uit. Die had er schijnbaar op liggen wachten. Weer iets met haar moeder. Mag hopen dat het niet het zoveelste theaterstukje is van iemand, die zich aan het laatste restje leven probeert vast te klampen.
Maar goed, het ouwtje kan ik nog begrijpen. De kip zonder kop reactie van Mariana niet. Zie je maar weer, dat een hoop ergernis over een persoon niet noodzakelijkerwijs betekent, dat je die persoon liever kwijt dan rijk bent. En zelfs dan zou je gezien de leeftijd en de gebreken waar het beste mens van aan elkaar hangt, toch misschien iets meer met een aankomend afscheid bezig moeten zijn, dan het volgende, vaak enkel psychologisch zinvolle bezoek aan een arts. Weer een pil erbij en huiswaarts voor de volgende oprisping. Geen vrede met het naderende levenseinde, dat mag duidelijk zijn. Hoop, dat ik het ooit beter doe, al stellen de eerste tekenen me niet gerust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten