Geslapen als een blok, minder geblokkeerde rug, mijn koffie weer via een druk op de knop en Evernote synct mijn aantekeningen probleemloos. Het zijn de kleine dingen, die het doen. Op alle vlakken. Donna is aanhankelijker dan een hond. Voor de twee 'cadeau gekregen' viervoetige pluizebolletjes nog geen nieuwe eigenaar gevonden. Ik vrees, dat die blijven hangen. De ochtendmeeloper is over zijn ergste voorzichtigheid heen, maar neemt iedere dag weer afscheid, als ik de weilanden verlaat en het dorp inloop. Niet dat ik om nog een hond zit te springen, acht lijkt me genoeg voorlopig, maar met de winter voor de deur is het ook moeilijk om zo'n beest maar buiten te laten liggen.
Afharden, dat is, wat ik moet, als ik niet met een kennel wil eindigen. Enerzijds afharden en anderzijds meer opkomen voor wat ik wil. Klinkt misschien raar, maar is het niet in de betekenis, dat wensen weliswaar niet aan de kant, maar wel vooruit worden geschoven. Teveel 'straks' waar nu beter zou zijn. Niet eens zozeer omdat straks misschien te laat is, maar omdat steeds weer ruimte gemaakt wordt voor ongeplande zaken. Het binnensluipen van de Roemeese (?) levensstijl. Niet ongemerkt, bepaalt niet. Het levert genoeg ergernis op en wat al mndn op de rol staat rolt iedere keer maar weer door. Niet de enige oorzaak maar wel een belangrijke, tenzij ik van 's morgenvroeg tot 's avondslaat me tegen al dat soort zaken ga aanbemoeien. En behalve dat ik dat niet meer van plan was noch ben, vrees ik dat het uiteindelijk niks oplost, omdat steeds vanzelfsprekender gevonden zal worden, dat ik me met zaken bezighoud, die niks op mijn bordje te zoeken hebben. Het is niet ik, die switchen moet en ook het afbouwen is niet aan mij. Beide bezigheden heb ik achter de rug maar die boodschap overbrengen wil maar niet lukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten