Een dag gerichte aandacht. Aandacht voor mezelf. Een poging om ongewenst erger te voorkomen. Geesten hebben de kans gezien hun fles te verlaten. Vannacht weer aan de chemicliën moeten gaan om mezelf te kalmeren. Geen van de andere methoden wilde werken. En zo heerlijk ouderwets nam het uren de tijd om stap voor stap alles overhoop te gooien tot één opgefokte oncontroleerbare warboel. Uiteindeijk wel geslapen, maar de verkeerde slaap. Geen nachtelijk afreageren, geen voorzetten tot constructieve inzichten. Domme, zware, chemische slaap zonder fris of fit resultaat. Niet dat mijn ochtenden anders zo spetterend zijn, alleen dan nog iets duffer.
En helpen doet het niks. Darmen in de knoop, een buik als een ballon, rug op een drietal sloten, verkeerde overgevoeligheden en mijn gedachten in permanente paraatheid om zich op iedere verwijzing, elke mogelijkheid van een link naar de dood en doodgaan te storten. De met veel moeite en geduld tot op een kier gesloten deuren van de foute kronkels in mijn geest zijn opengewaaid. Alles wat zwaar en zwart is zwaait en zwetst zwierig vergeven van zwaarmoedigheid. Vondel kon dat beter.
Ontspannen, ontspannen en nogmaals ontspannen. Lichaam en geest. Littekens, ankers in een ongewenst verleden. Je kunt ze beter niet hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten