Overleden. Daar wordt je toch ff stil van. Tenminste ik. Er tussenuit gepiept volgens het bekende scenario. Een onverwachts goede opzwieper van de gezondheidstoestand, omgeving haalt opgelucht adem en laat de aandacht ff vieren, waar dan prompt gebruik van wordt gemaakt en men in stilte de biezen pakt. Bijna 82 en hoewel nog zeker niet moe gestreden, was de energievoorziening aan het einde van z'n verhaal.
En dan direct de verwijten aan zichzelf natuurlijk. Ze had nooit weg moeten gaan, etc. Alsof je de dood kunt afhouden. Bovendien was het niet de eerste keer. Eerst de darmen, toen de hersenen en nu dit, wat het ook geweest is. Tien jaar heeft Mariana haar moeder verzorgd. In feite bemoederde de dochter. Het zal de klap meer gewicht hebben gegeven. Maar lullig die timing. Extra vervelend omdat het oude mens al in het mortuarium lag, toen wij aankwamen en je daar dan in het weekend niet meer bij mag. Nog een poging ondernomen, maar het bij het achterlaten van een tweetal kerkhofkaarsen moeten laten.
Dan begint dus een autonoom mechanisme te werken. In eerste instantie een beetje buiten Mariana om, maar gaande het bezig zijn, wordt Mariana in de stroom meegenomen. Huis & hof moeten opgeruimd voor de condoleance-bezoekers. Maandaag wordt de moeder overgebracht van ziekenhuis naar huis en woensdag (als ik goed begrepen heb) vanuit huis begraven.
Ik hang er nou een beetje bij, maar dat geeft niks. Ik heb mijn ervaring gehad en een hoop zaken hier overstijgen mijn begripsvermogen. Waar mogelijk verricht ik hand- en spandiensten. Na woensdag komen de echte effecten pas aan het daglicht en ik hoop dat het licht ze allemaal kan verdragen. Familie .... breek me de bek niet open.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten