"Het leven gaat verder." Voorlopig alleen voor mij. Vandaag komen na 5 weken eindelijk de bestratingsstenen, waarvan de levering een dag of tien zou duren. Als je het heel je leven met zulksoort vertragingen moet doen, is tachtig wel een soort minimum leeftijd om alles geregeld te krijgen. En of het vandaag werkelijk gaat gebeuren? Ik wil het zien.
Sowieso zien, want het moet een imposante stapel stenen zijn. Volgens mijn zit de aannemer er weer een paar pallets naast. Ook dat gaan we zien, maar niet vandaag. Met een beetje geluk kan een begin gemaakt worden met de afwerking van het voorste deel van de binnenplaats. Eindelijk iets van definitieve vormgeving na gras, modder en grind.
Bij het bestraten werken de lui naar mijn idee meer met hun hart dan bij de bouwactiviteiten. En dat is mooi meegenomen, want het zegt mij zo goed als niks. Een soort noodzakelijk kwaad wat nou eenmaal ook moet gebeuren. Zo gedetailleerd als het huis in mijn hoofd zit, zo compleet afwezig waren de ideeën omtrent de bestrating. Al het voorbereidende werk, dat de afgelopen weken is gedaan, laat inmiddels de contouren zien van wat het moet gaan worden. (Daar wordt net de zoveelste lading grind naar binnen gereden) Ik ben inmiddels erg benieuwd naar het voorlopige eindresulaat. De algehele afronding kan pas volgend jaar, als schuur en tuin onderhanden worden genomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten