Heftig, heftig, heftig. Het zat erin en is uitgekomen. Maar goed ook. Geen kalmerende middelen, al was het hanteren van Mariana bij het graf letterlijk op het randje. Moeilijke momenten. Het naar buiten dragen van de kist voor het tweede deel van de begrafenisceremonie, het sluiten van de kist voor vertrek richting kerkhof en het laten zakken van de kist in het graf, waar in het bijzijn van de mensen het graf direct wordt afgesloten en met aarde opgevuld.
Tussendoor ging het heel redelijk. Veel verdriet, een constante stroom tranen en een `Waarom`-mantra. Maar alles begrijpelijk en goed. Het verdriet moet er uit. Het leven gaat morgen weer verder. Het meeste heb ik hier al meerdere keren meegemaakt. De dienst buiten, voor het dorp. Het deel op het kerkhof. De gezamelijke maaltijd.
Nieuw was de proloog en epiloog voor de direct betrokkenen. Een soort inleiding binnenskamers voordat de kist het huis uit wordt gedragen. En na de maaltijd nog weer een plechtigheid voor de direct betrokkenen. Wat verklaart waarom de mensen de gemeenschappelijke maaltijd bijna als een Franse lunch naar binnenwerken. De priester geeft het startschot en bepaalt ook het eind, waarop dan ook iedereen vertrekt en de zigeuners en kinderen binnenkomen voor hun deel. Niks blijven hangen. Geen nachtwerk. Geen uitklinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten