Niks wil weer eens. Zo ongeveer opgesloten in mijn eigen huis door bestratende bouwvakkers, ontbreekt de vanzelfsprekendheid om binnen aan de slag te gaan. Niks spreekt aan. Ik lig geplet onder een grote domper. Vervelend, dat je doen en laten zo indirect beïnvloed kan worden door je directe omgeving. Hoeveel weken nog?
Al de verschillende golfbewegingen, die samen je dag maken (of breken), werken weer een keer lekker samen, maar helaas in de verkeerde richting. Zo'n dag dat het zitten op een stoel eigenlijk al teveel gevraagde activiteit is. Ben je voor het moment aan de nachtelijke terreur ontkomen, loop je vast in de dag. En dan het dreinende geluid van de trilmachine waarmee de ondergrond voor de bestrating wordt vastgelopen. Ja, dat moet vastlopen, niet ik. Als je op het geluid gaat letten, wordt je gek. Buiten werkt iedereen zonder oorbescherming, maar ik ga zo dadelijk een stel oordoppen zoeken.
Ik zal me er verder maar niet tegen aan bemoeien. We laten de dag maar dag zijn en gaan. Uitzwaaien voordat hij goed en wel begonnen is. Misschien levert dat in de loop van de dag iets meer levendigheid op. Het enige redelijke alternatief voor het moment is terug naar bed. Maar daar heb ik geen zin in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten