Pff, wat een dag. Nog nooit iemand zo van slag gezien. De komende dagen gaan we geleefd worden. Ik heb het hier inmiddels een aantal maal van de andere kant meegemaakt. Vrees, dat er weinig ruimte voor eigen inbreng is. Maar misschien moet ik het vrezen afwachten en niet bijvoorbaat de verwachtte stellingen beklimmen. Vooralsnog roept het veel herinneringen op aan bijna negen jaar geleden. Het overvalt je min of meer onvoorbereid en na de eerste verbijstering ga je mee in een voorgeprogrammeerde stroomversnelling. Voor iedere betrokkene, behalve jezelf, is het (dagelijks) werk, routine. Je moet aanhaken of je wilt of niet. Vreemd, dat bij de huidige mogelijkheden nog nooit iemand heeft bedacht om zich door de eerste rouw heen te wringen en dan pas de begrafenis/crematie ter hand te nemen. De gestorvene zal er niet kouder of warm van worden.
De kist is al geregeld. Ook iets met de bloemen. Morgen wijn, sterke drank (eigen beheer), fris, koffie en taart, mn walnotentaart. En dan kan in elk geval het condoleren beginnen. Kan Mariana haar verhaal kwijt. zo vaak als nodig. Zal vaak, heel vaak zijn. Maar het kan en dat is mooi. De dood is hier, zoals al gezegd, nog een gerespecteerd onderdeel van het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten