De ene dag is de andere niet. Een deur die moeilijk opener kan. De ene dag heeft meer ondersteuning nodig dan de andere. Wordt al iets minder open. Er zijn van die dagen, die niet geleefd willen worden. Euh? Niet vanzelfsprekend, maar wie kent ze niet? De dagen, die je op de rand van het bed, of al eerder, naar je strot vliegen en dwingen tot een partijtje geworstel.
Na de eerte ronde de honden. Na de tweede ronde koffie. Na de derde ronde de lunch en de was. En bij de vierde ronde begon het te vervelen. Irriteren deed het al. Verdere uitdagingen van me af geslagen als zoemende muggen in de nacht. Dan maar doelloos en zonder richting dobberen.
Doen wat gedaan moet worden (de was), omdat ik er mee begonnen ben. Verder wat verwondering, naslepende irritatie en onthand zijn. De dag, die je eerst niet wilde laten gaan, krijg nu de wacht aangezegd. Rust is wat ik wil. Desnoods via liters alcohol, dozen tabletten of zelfs een klap met de hamer. Maar al dat geeft morgen weer zoveel opstartproblemen en dito kans op een herhaling van vandaag, dat ik daar net als gisteren in betere omstandigheden, maar van af zie. Leven. Heerlijk toch, die afwisseling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten