Rommelige, onverwachte dag. De ziekenzorgtoestanden krijgen vorm en die vorm deugt niet. De eerdere veronderstellingen zijn overruled en als ik het goed begrepen heb, is men nu mn bezig of wil er mee aan de slag gaan, om een mogelijk coma te voorkomen. Klinkt niet best. Van 'Ach, vervelend' naar 'Goed fout'.
Mariana klonk gelaten. Ziekenhuizen hebben een iets bijzonders. Ik heb het inmiddels meermaals meegemaakt en zelfs bewust en voorbereid wordt je opgeslokt. Op het moment, dat je over de drempel gaat of in de handen van hun voorbodes valt, verwordt je tot een pion in een spel, waar je zelf vrijwel niks meer over te zeggen hebt. Ongeacht de hoeveelheid tegengas die je geeft. Je gaat letterlijk op in een groter geheel, waarin iedereen, die je spreekt of waar je anderszins mee te maken hebt, niet meer is dan een radertje in een geheel dat groter en ongrijpbaarder is, dan de samenstellende delen. Een soort van lopende band, een aaneenrijging van automatismen, bijna een autonoom mechanisme.
Wat puur eigen was wordt veralgemeniseerd. Je privé wordt overgeheveld naar gemeengoed. Van individu naar de entiteit 'patiënt'. Eenzelfde verandering onderga je trouwens ook voor je direct (menselijke) omgeving. In het ziekenhuisbed ben je niet de persoon van de keukentafel, bij de koffiemachine of aan de bar. Dan ben ineens iemand die andere aandacht, een andere benadering behoeft. Meer dierentuin dan medemens. Alleen en zonder bezoek, ligt het het prettigst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten