Ziekenhuisopname zit er waarschijnlijk in. We gaan het zien. Maar wat ik me nou afvraag, is, wat maakt, dat je op je bijna 82ste nog aan je leven hangt, als je alle drie je maaltijden met pillen kunt vullen, deels verlamd bent, nauwelijks meer kunt lopen, het werk, waar je je hele leven vol overgave mee bezig bent geweest, al jaren niet meer kunt doen, het grootste deel van de tijd alleen thuis zit, geen van je handwerkhobbies meer kunt uitoefenen en vast meer, maar dat weet ik ff niet te benoemen.
Misschien denk ik hier ooit aan terug, maar ik vraag het me echt af. Ook bij mijn moeder, die haar dagen als 85-jarige uitzit, in slaap valt in haar stoel, 's morgens het bed letterlijk niet uitkomt, niet meer kan handwerken, zelfs schrijven is een probleem en de rest van de bezigheden routine is in zoverre ik er iets van weet.
Misschien toch gewoon 'ns vragen. Wat is de waarde van het leven, meer dan niet dood zijn? De kinderen? Laat me niet lachen. Grijze haren krijg je, naar bekend is, niet voor niks. Kleinkinderen? Oké. misschien. Maar wat geeft dat? De een zit in Amerika, de ander overal waar Nederland zo nodig iets met militairen moet, een kok, een leerling van de middelbare school en mijn petekind, dat net de arbeidsmarkt op is gegaan als iets met interieurarchitectuur. Zijn dat zingevende zaken? Of is het gewoon niet willen het niet meer te kunnen weten, volgen, meemaken, etc.?? We hebben zo ongeveer aan alles vorm gegeven, maar ergens heb ik het idee, dat de vorm die er voor sterven was, verloren is gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten