Het begint te wennen en niet alleen bij mij. Vanavond veel dezelfde en de nodige nieuwe gezichten. Minder tranen, minder heftigheid. Zal morgen natuurlijk weer anders zijn. Je ziet, dat de dorpse rituelen hun functie hebben en dat die ook werkt. De positieve kant, een van de positieve kanten van de sociale controle. Gelukkig greep de buurman niet de gelegenheid aan om weer over de nog ontbrekende dakgoot aan zijn kant van het gastenverblijf te beginnen. Volgende keer mag ie trouwens mee naar achteren, daar klopt een hoop niet aan zijn bijgebouwen qua regenwaterafvoer, afwatering en het uitzakken van houten constructies .... dat gaat nog leuk worden, als we de tuin aanpakken.
Wederom vnl. gezeten en wat gepuzzeld op mijn mobiel. Gisteren ging het ineens heel vlot. Nu zit ik weer vast. Crossfingers. Eén van de weinige spellen, die me langer dan een paar mndn weet te boeien. Ondertussen met een half oor de verhalen aangehoord van de mensen. In de keuken, niet boven. D'r wordt wat afgekletst. Ik kan het nauwelijks volgen, maar was het Nederlands geweest, was het gegarandeerd ook voor het grootste deel langs me heen gegaan. Het zijn meer kaakspieroefeningen dan dat er werkelijk iets gezegd wordt. Maakt niet uit of het vrouwen of mannen zijn. De onderwerpen verschillen. Effect is hetzelfde. Samen heb ik ze trouwens niet gehad in de keuken. Terwijl de aanwezigheid gelijkelijker verdeeld was dan gisteren. Op familie na weinig dorpsgenoten gezien. Iets met karakter misschien?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten