Druk bezig geweest maar de smaak niet te pakken gekregen. Ongrijpbare bedoening blijft het toch. Soms mag ik proeven. Meer is me tot op heden nog niet gegund geweest. En dan bedoel ik de inpakzooi en daar omheen hangende zaken. Dat smaakloze is geen algemeen geldend gebrek. Op het vlak van het 'moeten' geeft echter de ene bezigheid het stokje trouw door aan de volgende activiteit.
Ik moet heel bewust een aantal ingeslopen, maar volledig foute mechanismen negeren, wil het bijltje niet al uit mijn handen vallen, voor ik aan het hakken toekom. Het fysieke verzet is hardnekkig. Waar de paniek al de handdoek in de ring heeft gegooid en een andere vorm heeft gezocht om het toneel niet te hoeven verlaten, dendert het fysiek onverdroten voort langs oude, bewezen werkzame stramiens. Het kan een uurtje of meer kosten, maar als ik dan niet alert genoeg ben om aan te zien komen, waar ik geen behoefte aan, draai ik mezelf in korte tijd helemaal vast. Letterlijk. Rug, buik, borstkas .... beton doet het nauwelijks beter.
Me dat mechanisme vanmiddag nog eens van een afstandje bekeken. Verbazingwekkend om te zien wat waar vandaan de kop opsteekt, als je alles al gerationaliseerd en gerelativeerd hebt. Zo'n moment waarop je aan den lijve ondervindt, dat je eigenlijk niet zo heel veel over jezelf te zeggen hebt. Natuurlijk kun je dwars tegen alles in je wensen proberen te realiseren. Is net zo iets als een frontale confrontatie met een tank aangaan. Het kan .... ja, echt het kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten