Als ik zin zou hebben in diep nadenken, zou ik me de teksten nog woordelijk moeten kunnen herinneren, waarmee in de jaren 70 en 80 bandrecorders aan de man, ja eigenlijk alleen aan de man werden gebracht. Het aantal sporen en motoren, iets met revers, het aantal koppen, overspoelmogelijkheden en nog veel meer, dat ook toen al teveel was. Maar een bandrecorder was hèt, dan telde je mee in het audiowereldje. Cassettebandjes was iets voor mietjes. Nee, je moest van die grote banden hebben, die over de randen van je recorder heen staken. Er een soort Micky Mouse van maakten en op de hoogste snelheid, natuurlijk want dat stond voor geluidskwaliteit, nog een ongekend aantal uren muziek aan één stuk kon afspelen. Niet die flauwe 2x45 minuten van de gemiddelde cassette.
Revox was waar je iedereen de ogen mee uit kon steken. Akai was een acceptabel alternatief en bovendien betaalbaar. Philips voor als het je wel om de functionaliteiten ging, maar niet om het bijkomende showeffect.
Jaren sparen. Je met regelmaat in winkels aan de nieuwste modellen vergapen. Brochures aanvragen en bijna kwijlend doorbladeren. Een beetje duurder type auto kan zich qua papieren presentatie nog steeds slechts met moeite spiegelen aan de toenmalige presentaties van geluidsapparatuur. De indruk die Akia, Revox, Marantz, Kenwood of Denon toen op mij wisten te maken, is sindsdien zelden of nooit meer gelukt door firma's, die hun produkt aanprijzen. Misschien de wereld van de dure horloges .... maar dat zegt me niks, laat me hooguit iedere keer weer hoofdschuddend lachen.
Ik heb ze beide gehad, Philips en Akai,6 en nog steeds, maar de banden heb ik volgens mij bij het verlaten van Utrecht vernietigd. Wat moet je met zo'n ding. Technologische decoratie??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten