Knap duf zit ik een beetje naar het Pc-scherm te staren. Borrel erbij, die ik verdiend vond te hebben maar niet echt wil smaken. Het is een beetje als alles, vanzelf gaat weinig. Maar me overtuigen van de smaak van een borrel, gaat me een halte te ver. Ook niet echt interessant. Het tekent de stemming, dat wel. Na zo'n toch wel productieve dag als vandaag is het misschien niet raar om ongewild weereens te beseffen hoeveel moeite alles iedere keer weer gekost heeft de afgelopen jaren. Als ik voor mijn gevoel weer een keer moeër mijn bed uit kwam 's ochtends dan ik er 's avonds in was gegaan, verklaarde ik dat voor mezelf met het feit dat de zon waarschijnlijk een duwtje nodig had gehad om aan de dag te beginnen en ik zo stom was geweest die dienst te verlenen.
Klagen heeft niet zoveel zin, maar dingen hadden best wat makkelijker kunnen gaan, dan ze bereid waren te doen. Èn consequent als de omstandigheden zijn, houden ze een hinderlijke vinger aan mijn pols. De opluchting is me schijnbaar pas na de finish gegund. Maar goed we modderen door. Misschien ook maar goed dat nu niet ineens alles van leien daken glijdt. Onzin natuurlijk, maar je moet iets om jezelf in beweging te houden als de buitenwacht het laat afweten.
Alle laatste loodjes ga ik persoonlijk langs en zet ze stuk voor stuk op hun nummer. En als de omstandigheden dan eindelijk mijn leven met rust cq aan mij overlaten èn iemand in mijn bijzijn de afgelopen jaren probeert te bagateliseren, dan blaast ik hem of haar persoonlijk tot ver achter Pluto als het al niet direct in het dichtsbijzijnde zwarte gat is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten