Na een nacht, waarin ik o.a. menig mededroombewoner helemaal verrot heb geslagen en aanwezige inrichting tot puin heb gedecimeerd, concludeerde de fysiotherapeut vanochtend, dat mijn rug best soepel aanvoelde. En dat nadat ikzelf net tot de conclusie was gekomen, dat ik bijna een week nergens last van had gehad en het na twee dagen 'thuis' weer een puinhoop begon te worden in mijn rug. Rare mechanismen en vooral nog steeds zonder sluitende verklaring.
Feit is, dat de afgelopen twee nachten weer een kleine ramp waren en dan heb ik het niet over mijn droomavonturen, terwijl de nachten daarvoor niks aan het handje was. Waarom thuis volkomen gedesoriënteerd wakker schrikken en in een wildvreemd hotel de nacht bijna probleemloos kunnen slapen?? Klinkt toch niet als voor de hand liggend.
Ok, het gedesoriënteerde effect reikt iets verder dan de plek alleen, ook aan de belevening van het moment èn het besef van wie of wat ik ben is geen touw aan vast te knopen. Iets schrikt wakker. Dat iets heeft een herinnering aan het ik, maar mist de herkenning. Ik stel me voor aan mezelf en moet dat met nadruk herhalen. Het is een soort sleutel, een spreuk, die de waarneembare maar onherkenbare warboel op de voorbestemde plekken laat vallen en daarmee de uiteengevallen werkelijkheid stukje voor stukje hersteld. Ik hou van puzzelen, maar dit weet ik maar matig te waarderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten